De Bevindingen

 

Inhoud:

 

Inleiding

Deze ‘bevindingen’ bevatten feiten waarvan David noch ik ooit dachten of wisten dat zij bestonden. En hoewel geen van ons beiden zich ooit had kunnen voorstellen dat we die zouden gaan verzamelen, is het onvoorstelbare toch gebeurd. Wat hier volgt is een gedetailleerde weergave van de situatie zoals die bestaat rondom Sai Baba. Treurig genoeg is die uiterst negatief. Het relaas zal jullie mogelijk net zo hevig schokken en pijn doen als het ons deed toen wij ons in de ondenkbare positie bevonden informatie te ontvangen die we niet konden negeren. Toen David eenmaal had aanvaard dat er iets volkomen mis was, begon hij met zijn eigen onderzoek. Hij heeft dit zeer grondig gedaan en hij hoopte en bad intussen dat wat hij ontdekte, niet waar zou zijn.

Deze bevindingen zijn wel het allerlaatste dat wij ooit hebben gewild.

Hoe het ook zij, zij bestaan.

Wij verzoeken jullie slechts ze alle door te nemen alvorens enig oordeel te vormen.

Afgezien van onze eigen persoonlijke ervaringen, zijn er ook ervaringen van anderen in opgenomen, gekozen uit vele soortgelijke, die een zelfstandig, aanvullend deel uitmaken van het ontsluieren van deze grote, bedrieglijke, wereldomvattende oplichterij - de grootste misleiding in de religieuze industrie. Op dit moment is er een ware berg aan informatie beschikbaar, veel meer dan ik jullie mogelijkerwijs kan geven. Mijn taak bestaat hieruit dat ik de dingen die ik heb ontdekt nauwgezet presenteer, en de lezer een dwarsdoorsnede aanbied van ontoelaatbaar gedrag, aan het licht gebrachte leugens en ontmaskerde goochelarij.

David heeft lange uren en vele maanden besteed aan gesprekken met mensen van over de gehele wereld, en heeft al doende deze ingewikkelde zaak van jarenlang opgehoopt bedrog rond de zogenaamde ‘goddelijke incarnatie’ ontward.

En hierin staat hij niet alleen. Moedige mensen uit alle werelddelen hebben zich verenigd, om het enorme spirituele bedrog aan de kaak te stellen dat is gepleegd voor het persoonlijke gewin van een selecte groep, geleid door Sai Baba. Gedesillusioneerde mensen van elke rang en stand, die ook hebben ontdekt welke leugens er achter de façade verborgen liggen - waarbij ook ex-studenten van de Sai Colleges, rechters, doktoren, ministers van Europese, Amerikaanse, Australische regeringen, enzovoort - zijn het erover eens dat nu de tijd is aangebroken om hun gegevens uit te wisselen. Er bestaan honderden persoonlijke verslagen die de sluier (van heiligheid en geheimzinnigheid) van de ‘avatar’ verscheuren. Ik vermeld er maar enkele. Als gevolg van de woordenvloed van enkele schrijvers, heb ik de informatie ingekort en beter leesbaar gemaakt, maar de inhoud niet gewijzigd. Alle medewerkers hebben toestemming gegeven om te worden geciteerd en met name genoemd. De volgende verhalen zijn slechts een fractie van wat beschikbaar is en zij beschrijven alle een situatie die al vele jaren aan de gang is.

Dit nu is een gelegenheid om je ervan bewust te worden en zo een standpunt in te nemen van waaruit een weloverwogen keuze kan worden gemaakt. En dat is beter dan één die uit onwetendheid voortkomt. Laat ik beginnen met mijnpersoonlijke onthullingen. Zij die Davids en mijn boeken hebben gelezen, (geschreven vóór onze ontdekkingen en sindsdien uit de verkoop genomen) kennen onze geschiedenis. Hoezeer wij Sai Baba waren toegewijd, tot het moment dat wij met elkander in het huwelijk werden verbonden, zelfs al waren wij vreemden voor elkaar, ieder van de andere zijde van de wereld. Hoe wij de wereld rondreisden, sprekend over zijn wonderbaarlijke persoon.

Welke gebeurtenis heeft dat alles veranderd?

Toen de donkere kant van Sai Baba tot David begon door te dringen, weigerde ik aanvankelijk te luisteren, niet in staat iets negatiefs over mijn geliefde ‘avatar van de eeuw’ te kunnen verdragen.

Deze ongelukkige toestand duurde zes maanden, tot ik tijdens ons volgende bezoek aan India zelf kon zien hoeveel waarde ik moest hechten aan Davids ontdekkingen.

Kun je je voorstellen hoe het voelde, toen ik zag wat er achter de sluier verborgen was? Jaren achtereen had ik genoten van het voorrecht in de interviewkamer te worden geroepen en had ik daar elk moment gebruikt om geconcentreerd naar Swami’s gezicht te kijken. Totdat David mij aanraadde mijn aandacht op zijn handen te richten. Toen ik ging letten op de ringen, horloges en andere snuisterijen die te voorschijn werden getoverd of uit de zijkant van de stoelkussens werden gehaald, en de vibhutitabletjes zag die tussen zijn vingers werden gehouden alvorens fijn te worden gemaakt en gebruikt, was dat voor mij een afschuwelijke onthulling en een persoonlijke ramp. Vanwege mijn liefde voor Sai Baba had ik mijn leven, mijn huwelijk, mijn echtgenoot, mijn kinderen, mijn huis, mijn baan en mijn geboorteland vaarwel gezegd, en nu trof ik in het epicentrum van alles wat ik voor lief hield slechts bedriegerijen aan.

Tijdens opeenvolgende interviews raakte ik in toenemende mate totaal verslagen en zag steeds weer hetzelfde gebeuren. Ik bleef in stilte smeken: ‘Waarom? Waarom gebeurt dit?’ Dit gegoochel verwoestte volkomen mijn vertrouwen in iemand waarvan ik verwachtte dat hij de waarheid die hij predikte, zelf in praktijk zou brengen. Maar goocheltrucs waren wel het allerlaatste waaraan ik dacht. Terwijl de tijd verstreek en mensen hun eigen ervaringen en bevindingen aan ons begonnen te vertellen, stortte mijn spirituele wereld, die geheel op de goddelijke leraar was gericht, volkomen ineen.

Terwijl ik nog steeds in de ashram vertoefde, overkwam mij - als moeder zie zelf enkele zonen had - het allerergste, toen een jongeman, een student van het College, naar onze kamer kwam om zijn probleem bij David te bepleiten. ‘Alstublieft, meneer, wilt u iets doen om hem ervan te weerhouden ons seksueel te misbruiken!’

Deze zonen van devotees, die niet langer de onhoudbare positie kunnen verdragen dat zij ongewild worden betrokken in een pedofiele situatie, kunnen hun ouders er niet over inlichten, omdat die het niet zouden geloven. Zij stelden hun vertrouwen in David; een vertrouwen dat hij had opgebouwd gedurende de ruim vijf jaar die hij als gastleraar in de muziek op het Sai College had doorgebracht.

Later die avond kwam dezelfde jongeman in grote angst terug om David te smeken zijn naam niet te noemen; hij vreesde van het College te worden verwijderd als men er achter kwam dat hij over deze zaken had gesproken. David kon hem geruststellen door te zeggen dat hij zijn naam niet kende en daarom nooit kon zeggen wie hij was.

Maar deze schokkende onthulling was slechts het topje van een ijsberg vol walgelijke informatie; een ijsberg die onze jaren van blinde devotie te gronde zou richten. Terwijl we steeds meer te weten kwamen van Sai Baba’s seksuele activiteiten, waaronder het schenden van de fundamentele mensenrechten met de kinderen (vanaf zeven jaar en ouder) die aan hem waren toevertrouwd en de groeiende lijst van het ene bedrog na het andere wat betreft de activiteiten tot hem terug te voeren zijn, werden we ons er steeds meer van bewust hoe hevig onze emotionele blokkade was. Tevens ook bewust van de verwoesting die deze ontdekkingen bij ons teweegbracht. We kwamen in een onhoudbare situatie terecht; wij waren niet in staat een dergelijke chaos te riskeren bij anderen die evenals wij spirituele zoekers waren.

De enige weg was weinig te zeggen en te vertrekken, hetgeen een stroom valse geruchten over ons op gang bracht die zich in alle richtingen verbreidde. Een jaar geleden vond David het juist om zijn ontdekkingen aan anderen te vertellen wanneer men hem er persoonlijk naar vroeg; maar het dilemma of ikzelf erover zou spreken of niet, stelde mij zeer op de proef. Ik voelde heel scherp de verantwoordelijkheid als ik deze negatieve kennis zou achterhouden, in het besef dat het zwijgen hierover mij medeplichtig zou maken aan deze samenzwering. Ik bad echter voortdurend dat mettertijd alles tot ieders tevredenheid zou worden uitgelegd en verklaard. Maar het pakte anders uit.

Gedurende de laatste achttien maanden zijn we zoveel ernstige en afschuwelijke feiten op het spoor gekomen en hebben we zoveel vernietigende informatie ontvangen van teleurgestelde ex-devotees van over de gehele wereld - in het bijzonder van ex-studenten van Sai Baba’s jongensscholen - die alle overeenkwamen met onze eigen bevindingen, dat het nu onmogelijk is om verder te zwijgen.

Als uitgever van een tijdschrift dat als doel heeft het achterhalen van de waarheid, heb ik geen andere keus dan mijn verantwoordelijkheid ten opzichte van die doelstelling na te komen. Mijn beslissing om dat te doen gaat gepaard met veel persoonlijke strijd en vurig gebed; daarnaast heb ik de nodige steun en moed ontvangen van mijn innerlijke gids en van echte, ware vrienden.

Niet Sai Baba’s leer wordt nauwkeurig onderzocht, maar zijn praktijken daarachter. Het betreft niet de boodschap, maar de boodschapper. Zijn boodschap bevat grotendeels universele waarheden, alhoewel men in zijn leringen veel tegenstrijdigheden, onjuiste citaten en onregelmatigheden heeft aangetoond.

EEN BIJNA ONDOORDRINGBARE VESTING VAN LEUGENS.

De beweringen die ik heb verzameld om hier weer te geven, hebben betrekking op de wereldwijde oplichterij die hij bedrijft. Zijn chicanes, gegoochel, bedrog, verduistering, betrokkenheid bij moorden, voortdurende pedofiele handelingen en het bijna onneembare bolwerk van leugens waarmee zijn ‘Goddelijkheid’ is gecreëerd.

Het gaat hier om zwaarwegende, tot in bijzonderheden beschreven getuigenissen over zijn deelname aan seksuele handelingen met willige en onwillige partners (zowel studenten als buitenlandse bezoekers) onder het mom van het wijdverbreide, door iedereen aanvaarde excuus: het opwekken van ‘kundalini’.

Het ‘Super Speciality Hospital’ en het ‘Waterproject’ blijken papieren tijgers te zijn met duidelijk geconstateerde verduistering van geld, van orgaandiefstal en niet nagekomen beloften aangaande de watervoorziening.

Zoals bekend zijn wereldwijd op regeringsniveau onderzoekingen gedaan.

In Zweden is de Sai-school al gesloten. Een ware vulkaan staat op punt van uitbarsten wegens de ongerustheid van heel veel mensen. Hierin heeft het internet een hoofdrol gespeeld. De grote hoeveelheid ervaringen en bewijsmateriaal die daarop worden getoond is keihard, indringend en messcherp. Zij wordt gesteund door moedige ex-devotees die bereid zijn geweest om in het algemeen belang hun naam te zetten onder die verklaringen.

David heeft persoonlijk contact gehad met velen van deze medewerkers en hij heeft geluisterd toen zij hun ervaringen mondeling bevestigden en nader beschreven.

Het is droevig, maar dit geschrift kan onmogelijk in vriendelijke woorden worden vervat.

De waarheid dat deze situatie bestaat zal standhouden, of zij wordt geloofd of niet. Ik besef ten volle het verdriet en het afschuwelijke gevoel van verlies dat het lezen van deze onthullingen jullie kan geven. David en ik hebben het ook ervaren en wij weten hoe vreselijk het kan zijn. Ik zend jullie mijn liefde en medeleven.

Faye Bailey, Uitgever van ‘The Quarterly’

 

Persoonlijke ervaringen

bron: David Baily, woonachtig in het Verenigd Koninkrijk


Ik heb dit geschreven. omdat zoveel geruchten (vaak geheel buiten de waarheid) zich hebben verspreid over Faye en mij betreffende de reden waarom wij van Sai Baba zijn weggegaan. Ik weet dat wat je zult lezen, je groot verdriet zal doen. De situatie die ik nu ga onthullen, is beslist niet datgene wat we ons ooit hadden kunnen voorstellen. Ik vraag je alleen alles te lezen en aan te nemen dat dit mijn persoonlijke ervaringen zijn. Mijn waarheid deel ik met jou. Niets meer en niets minder. Ik heb veel slapeloze nachten gehad toen ik worstelde met de vraag wat ik moest doen en hoe te handelen met deze onbetwistbare feiten, informatie, in het licht van mijn verantwoordelijkheid ten opzichte van de vele, vele mensen die mijn boeken hebben gelezen en mij hebben horen spreken. De hiervolgende bevindingen zijn het resultaat van mijn hartverscheurend onderzoek gedurende een periode van drie jaar.

Vibhuti

Tijdens darshan heeft Sai Baba vibhuti in tabletvorm tussen de derde en vierde vinger van zijn rechterhand en reservetabletten in de hand waarmee hij zijn gewaad omhoog houdt. Hij verpulvert een tablet wanneer het nodig is, en tijdens het innemen van brieven brengt hij tabletten over naar zijn rechterhand. Ik heb dit onnoemlijk vele malen zien gebeuren. Op een keer liet hij vlak voor mij in het portaal van de tempel een tablet vallen en zei toen tegen een lid van de Stichting: 'Eet het, snel!' Het palmeren van tabletten is op veel video's duidelijk te zien als ze langzaam, beeld voor beeld worden vertoond, met inbegrip van de video betreffende het interview op onze trouwdag, voorafgaand aan de film 'God woont in India'. Deze video is door de Stichting uit de verkoop genomen. De Australische televisie heeft in haar 'Zestig Minuten Programma'(gelijk aan 'Panorama') laten zien hoe deze tweederangs goocheltrucs werden verricht. Vibhuti-tabletten maken duidelijk waarom het uitdelen van vibhuti in de interviewkamer opraakt, alvorens iedereen iets heeft ontvangen. Alle poeder-vibhuti wordt geproduceerd door gedroogde koemest met sandelhout te roosteren en de gefabriceerde vibhuti, die ergens anders wordt gekocht, wordt dan door sevadal-vrouwen van de ashram dubbel gezeefd, alvorens het in pakjes wordt gedaan voor uitdeling in de interviewkamer. Gebruik van vibhuti op open wonden veroorzaakt constant een infectie, een feit dat door Faye aan mij werd doorgegeven toen zij werd geroepen om mensen te behandelen die in de ashram deze infecties hadden opgelopen.

Juwelen en dergelijke

Het zijn allemaal waardeloze snuisterijen die in het dorp Puttaparthi, in Bangalore en in Hyderabad worden gekocht. Ik heb geprobeerd om met een van deze juweliers in contact te komen, en deze informatie bleek juist te zijn. Mij werd door Sai Baba, en ook door leden uit zijn naaste omgeving, verteld dat mijn gematerialiseerde ring met zijn grote steen een diamant met vierentwintig vlakken was en een grote handelswaarde bezat. Na vertrek uit de ashram in december 1998, ging een van de klemhaakjes van de ring kapot, waarna ik hem naar een juwelier in Zuid-India bracht, vele honderden kilometers verderop. Deze vreemdeling herkende hem als een Sai Baba-ring. Hij vertelde mij dat het metaal waarvan hij was gemaakt geen goud was en ook dat de steen een waardeloze zirkoon was. Eronder zat een stukje zilverpapier om de zirkoon te doen schitteren, en daarom was de achterkant van de rug massief. Hij vertelde mij dat deze ringen met een massieve onderkant speciaal voor Sai Baba werden gemaakt. Toen hij de steen eruit nam om het beschadigde klemhaakje te repareren, viel er inderdaad een stukje zilverpapier uit en de aldus vertoonde steen bleek een zirkoon te zijn. De toenmalige coördinator van de Ierse Sai Organisatie was bij Faye en mij op bezoek, plus nog een dame die een Baba-ring bezat, waarin een gezicht (toegeschreven aan Baba vanwege de zwarte bos haar rond een klein 'gezicht') was te zien. De juwelier liet ons zien hoe deze ringen worden gemaakt. Een stukje gekleurd glas met een reepje zilverpapier erachter geplaatst, zodat het onder bepaalde hoeken de kleur van iemands eigen gezicht weerkaatst, omgeven door een ring van zwart email, om de indruk te wekken dat het haar is. De Ierse coördinator fotografeerde de ringen. Eenmaal terug in Ierland trad hij af en verliet de organisatie. Als Sai Baba voornemens is iemand een oranje gewaad te geven, doet hij dit als dekmantel om nog meer snuisterijen uit zijn voorraad in het achterkamertje te halen. Meer dan eens hebben Faye en ik het geluid van een lade gehoord die werd geopend en het gerinkel van metalen voorwerpen die eruit werden gehaald. Hij komt ermee terug, verborgen onder het gewaad - en we zagen hem herhaaldelijk snuisterijen vanonder het gewaad dat op zijn schoot lag naar zijn rechterhand brengen. Het is zò duidelijk te zien - voordat hij met zijn hand zwaaide om een materialisatie te fingeren. Zijn fluwelen stoel bevat voorwerpen die verborgen zitten in de zijkanten. Daar hebben wij ze gezien en vervolgens zijn handigheid gadegeslagen als hij ze te voorschijn haalt. Maar voordat ik me bewust was van deze dingen, begon ik al enigszins te twijfelen aan de echtheid van Sai Baba's beweringen een goddelijke manifestatie te zijn. Tijdens mijn tweede interview was het eerste dat mij opviel en mij hinderde, dat iemand hem vroeg een gebroken ketting van een japamala (=bidsnoer) te herstellen, en iemand anders had een steen uit een ring verloren. Hij deed toen niets en zei alleen maar: 'Nee, nee, ik zal hem morgen inruilen voor een nieuwe'. Dit verbijsterde me helemaal. Waarom, als hij alles naar willekeur zou kunnen scheppen naar mij was verteld, blies hij niet op deze dingen en repareerde ze vervolgens? Ik weet nu waarom. Hij kan het niet.

Genezing

Ik heb hem nooit iemand echt zien genezen, terwijl ik toch echt dicht bij hem stond en talrijke interviews kreeg. Ik heb gezien dat hij tegen mensen zei om op te staan en uit hun invalidenwagentje te stappen, maar het effect was niet van blijvende aard. De zieken en de zwakken slaat hij over met als reden dat het hun karma is. Ondanks Sai Baba's beweringen hen te hebben genezen en hun verklaring dat ze zijn genezen, rijdt de Australische tweeling (de Pink Twins) nog steeds rond in hun invalidenwagentje. Voor mij is Maynard Ferguson een naar geval. Gedurende meer dan drie jaar ging zijn gehoor steeds meer achteruit. Tijdens verscheidene interviews samen met hem en zijn vrouw, vroegen, ja smeekten hij, zijn vrouw en ik, Swami hem te genezen. Telkens beloofde hij dat te doen, maar Maynard is tegenwoordig zeer doof en moet zich behelpen met een tweetal sterke gehoorapparaten. Als collegamusicus weet ik wat dit voor hem diep in zijn hart betekent. Op een keer kregen Faye en ik een interview in gezelschap van een oude, tamelijk tengere Indiase heer, die gewoonlijk bij mij op de veranda zat. Hij vroeg Sai Baba hem te helpen vanwege zijn achteruitgaande gezondheid. Achter zijn rug om haalde Swami naar ons zijn schouders op, daarmee doelend op wat wij beiden dachten dat het een tamelijk ongevoelige zijdelingse opmerking was. 'En wat kan ik doen? Kanker. Te ver heen. Te ver heen'. Faye heeft haar eigen ervaringen met hem gehad betreffende een gezondheidsadvies dat zij trouw opvolgde. Dit veroorzaakte haar bijna blijvende schade, totdat zij uiteindelijk voor haar klacht toevlucht nam tot een medische behandeling in het westen. De Duitse coördinator die ik bezocht in het Super Speciality Hospital, nadat hij een beroerte had gekregen, werd uiteindelijk naar de veranda gebracht, maar Swami genas hem niet. De bejaarde man is teruggekeerd naar Duitsland en na ongeveer twee jaar weer enigszins hersteld.

Veelzijdig misbruik

Het plafond van de mandir (tempel) is tegenwoordig bedekt met bladgoud. Men liet mij een stuk van dit bladgoud dat van het plafond was gevallen, zien. Ik vroeg mijzelf af waarom hij het in een land met zo'n afschuwelijke armoede toestaat deze toenemende show van weelde te laten geschieden. Naar mijn laatste berekening had de mandir honderdzevenenzestig kroonluchters, in plaats van de zesendertig oorspronkelijke. Waarvoor ter wereld was dit nodig? Sai Baba heeft verscheidene luxe auto's, zogenaamd gekregen van rijke devotees. Waarvoor is het nodig om er meer dan één te bezitten? Dit doet denken aan andere secteleiders, zoals Rajnees. Ik weet dat Sai Baba niet slechts leeft van rijst en chapatti's, naar hij beweert. Zijn avondmaaltijd bestaat uit zes tot acht diverse gerechten, die elke avond voor hem worden bereid. Faye en ik hebben verscheidene keren de restjes gedeeld die we kregen van iemand die de overblijfselen van de maaltijd uit zijn kamer verzamelde. Faye maakte hij wijs dat hij nooit koffie dronk. Slechts gekookt warm water. Toch heeft hij met mij koffie gedronken. Gedurende de voorbereiding van het Kerstprogramma 1997 van de studenten, kreeg ik een interview met de studenten en bespraken we met Swami de muziek en het verhaal van Jezus' geboorte, dat de jongens zouden gaan opvoeren. Toen 'De drie koningen uit het oosten' werden genoemd, gelastte Sai Baba dat dit lied niet moest worden gezongen, terwijl hij zei: 'Nee, nee, nee! Er waren geen koningen. Zij bestonden niet!' Toch zei hij in zijn toespraak in januari 1996: 'Toen Christus werd geboren, kwamen drie koningen het kind bezoeken!' Door enkele mensen wordt beweerd dat om Sai Baba heen verschillende soorten licht kunnen worden gezien. Iedereen heeft een aura die men kan leren zien. Er is bijvoorbeeld een boek van Mark Smith, genaamd: 'Aura's - zie ze in 60 seconden'. Het bestaan van dit licht zegt nog niets over Goddelijkheid. Er is slechts een handjevol mensen in de wereld die beweren dat zij Sai Baba's aura hebben gezien. Iedereen die dit tegen mij zei, was een vurige devotee. Men heeft mij fotos laten zien met onherkenbare lichtvlekken erop, en de presentator vertelde mij dat deze lichtvlekken Sai Baba, Krishna, Gopi's of anderen voorstelden. Wat zou het Goddelijke kunnen zijn dat zich vertoont op deze niet te onderscheiden wijze? En wat is het bewijs van de zogenaamde Goddelijkheid? Volgens de laboratoria van Kodak worden lichtvlekken op fotos veroorzaakt door een nu en dan slecht werkende camera en/of film die niet helemaal in orde is; en de meest voorkomende kleuren die men ziet, zijn oranje en wit.

The Super Speciality Hospital

Ik weet dat één vleugel hiervan nooit in gebruik is genomen, waarschijnlijk door gebrek aan fondsen. Toch werd ons verteld dat één van de vele donaties die voor de bouw ervan werden geschonken, negenenveertig miljoen (49.000.000) US dollars bedroeg! Dit komt ongeveer overeen met dertig miljoen (30.000.000) pond sterling. Namen van vele andere grote weldoeners staan genoteerd in de receptie-afdeling van het hospitaal, waardoor het totaal van de gegeven fondsen absoluut nauwelijks is te bevatten. Naar verhouding kan men in India hiervoor vijf maal zoveel kopen als in ons land. Ik vraag me af wat er met deze reusachtige bedragen geschonken geld gebeurt. De nierafdeling is nu ook al gesloten. Een arts, die in het hospitaal werkzaam is, en naast wie ik op de veranda van de tempel was gezeten, ried mij aan om nooit iemand om wie ik mij bekommerde er naartoe te sturen, daar het sanitair er walgelijk is en het gebrek aan aseptische middelen schrikbarend. Deze bewering is herhaalde malen gebleken uit correspondentie die wij hebben ontvangen van mensen die het hospitaal hebben bekeken. Er is slechte publiciteit betreffende beweringen van diefstal van een nier en als gevolg daarvan wordt thans in India wettelijk actie ondernomen. In 1997 heeft de Nationale Australische Televisie in haar programma 'Zestig minuten' het Super Speciality Hospital aan een kritisch onderzoek onderworpen en tevens Sai Baba's beweringen dat hij goddelijk is.
Bijzonderheden betreffende het verkrijgen van deze video zijn als volgt:

·        'God Brothers Segment'-Ex: 60 Minutes Tx: 24/8/97

·        9 Network Australia

·        Archives Division

·        4 Cleg Street

·        Artarmon NSW 2064

·        tel: + 9439 4500  Fax: + 99064415

·        AUSTRALIA

Het Waterproject

Men beweert dat alle zevenhonderd en vijftig dorpen van het Sai Baba Waterproject nu water hebben. Dat geloofde ik ook, tot mij een Telegukrant werd getoond met op de voorpagina een hoofdartikel dat fotos laat zien van dorpen die geen water hebben, van gebroken leidingen, helemaal geen leidingen, leidingen en geen opslagtanks, en vele dorpen met helemaal niets. De koppen van deze krant luiden: 'Sai Baba, waar is ons water? Je hebt ons weer bedrogen!' Ik bezocht enkele van deze dorpen binnen het gebied van het project en kwam tot de ontdekking dat het rapport correct was. Mijn vraagstelling aan plaatselijke zakenmensen in het gebied bracht enige interessante informatie aan het licht. De algemene opinie was dat het project was opgezet, omdat de ashram veel problemen had met de eigen onvoldoende watervoorziening; één van de problemen was een zich voortdurend herhalende maagstoornis, in het bijzonder bij buitenlandse devotees. Een verzoek om toestemming te krijgen voor de aanleg van een waterleiding naar de ashram, kreeg bij de regering geen gehoor. Het antwoord luidde dat, tenzij de dorpen langs de voorgestelde waterleiding ook zouden kunnen worden voorzien, er geen toestemming zou worden gegeven. Vandaar de reusachtige wereldomvattende fondswerving, hetgeen mij verbijsterde, omdat ik door Sai Baba's beleid van 'geen fondswering' was geïndoctrineerd. Binnen een jaar werd er een prima pijpleiding aangelegd naar de ashram en naar een uitgekozen aantal dorpen. Daarna werd het werk stopgezet. Toen ik tot mijn ontsteltenis van deze schandalige toestand hoorde, haalden de dorpsoudsten simpelweg hun schouders op, zeggende: 'Wat kunnen wij eraan doen?'

Fincanciële problemen

Terwijl Faye en ik de wereld rondreisden en Sai Babagroepen toespraken, kwamen bijna na elke bijeenkomst mensen naar ons toe om hulp te vragen vanwege de financiële bedriegerij die zij in de ashram hadden ondervonden. In het bijzonder over het geven van duizenden ponden, dollars, marken of wat dan ook, voor een unit in de ashram en er nooit een kregen, laat staan een bewijs van betaling voor het geld. Wanneer zij uiteindelijk, zeer ontmoedigd, trachtten hun geld terug te krijgen, werd hun medegedeeld dat er van de transactie niets was vastgelegd. Dit verhaal hoorden wij vele malen. Het is gebruikelijk dat tijdens bijeenkomsten en vergaderingen aan nieuwe devotees wordt verteld dat Sai Baba geen donaties nodig heeft. Dit gebeurde in de Downe House Public School (Newbury) waar gedurende de schoolvakanties een aantal weekends werden georganiseerd. Wanneer echter de nieuwe devotees er meer dan één weekend waren geweest, werden zij persoonlijk terzijde genomen en kregen zij het bankrekeningnummer van de Bank of India in Andhra Pradesh, waarheen donaties kunnen worden overgemaakt. Bij bepaalde gelegenheden werd, heel onnozel, een gedrukt briefje in de handen gestopt om te voegen bij een wilsbeschikking voor te maken donaties. Men vertelde zulke mensen ook dat het overmaken van geld aan de Sathya Sai Medical Trust aftrekbaar was voor de belasting, daar de Indiase Stichting in het Verenigd Koninkrijk als een liefdadigheidsinstelling staat genoteerd. Dit is natuurlijk een leugen. Zulke donaties komen niet in aanmerking voor belastingvermindering. De bovengenoemde fraudemelding wordt gestaafd door een advocaat en anderen die er persoonlijk bij waren betrokken. Het valt niet te verwonderen dat Downe House sindsdien alle vergaderingen van de Sai Organisatie op haar terrein heeft verboden.

Persoonlijke problemen

Wij spraken met mensen die tientallen brieven over ernstige persoonlijke toestanden hadden geschreven, maar geen antwoord hadden ontvangen. En er kwam geen verandering in de situatie. Wanhopig en moedeloos wendden deze mensen zich tot ons als hun laatste hoop. Zij vroegen ons om voor hen bij Sai Baba een goed woordje te willen doen, van wie zij geloofden dat hij almachtig was (maar schijnbaar niet alwetend).

Seksuele problemen

Verontruste moeders en jonge mannen van diverse leeftijd vroegen ons in vertrouwen mij te mogen spreken over intieme aangelegenheden, die zij met Swami hadden beleefd. Zij vertelden mij over zogenaamde seksuele handelingen, waarvan elk verhaal gelijk was aan het voorgaande. Swami nam gewoonlijk deze jongemannen en jongens mee naar zijn privé interviewkamertje, waar men geheel alleen met hem was en drong er bij hen op aan hun broek te laten zakken om hen daarna te masseren, hetgeen vaak gevolgd werd door masturbatie en/of orale seks. Soms verzamelde hij het zaad in zijn zakdoek. Hier had ik geen woorden voor. Ik kende het boek van Tal Brook, dat hij in de zeventiger jaren had geschreven, genaamd 'Lord of the Air', waarin hij tot in details de seksuele kwelling had beschreven, die hij bij Sai Baba had ondergaan; maar dit boek was door getrouwe devotees afgewezen, als zijnde een verzameling van barre leugens, verteld door een verbolgen jongeman. Zelfs Faye's eigen zoon werd herhaaldelijk op zijn wangen en op zijn mondhoeken gekust wanneer hij alleen was met Sai Baba in het binnenkamertje, en ook werd hij seksueel betast. En toen het Sai Baba duidelijk werd dat zijn gedrag niet welkom was, begon hij in volgende interviews met Faye de jongeman af te katten, door hem uit te maken voor 'stomme hond', 'hardvochtig', enzovoort. Dit leek toen ongerijmd te zijn; pas toen wij onze wereldreis gingen maken, begon het onbegrijpelijke en ondenkbare duidelijk te worden. Toen ik verschillende coördinatoren vragen stelde over veel van deze verontrustende voorvallen die ik op onze reizen vernam, werd mij verteld dat Swami zulks deed ter 'verheffing van het kundalini'. Ik stelde mijzelf de vraag: Als hij in staat was alles te kunnen doen, waarom moest hij dan de jongens fysiek aanraken, speciaal wanneer zij daar niet van waren gediend? En waarom moest hij dan seksueel met hen bezig zijn? Het schijnt dat een voortdurende, ernstige en onhoudbare schending van de menselijke grondrechten in naam van 'goddelijkheid' wordt begaan. Nog nooit heb ik enig verhaal gehoord over meisjes bij wie het kundalini werd verheven. Tijdens mijn laatste bezoek aan Puttaparthi kwam een mannelijke student naar mij toe en vroeg mij om hulp namens enkele van zijn medestudenten, omdat zij zeer dringend iemand nodig hadden om Swami te laten stoppen hen seksueel te misbruiken. Men vertelde mij dat Sai Baba al jarenlang eiste dat deze jongens orale seks moesten bedrijven, ook groepsseks, alles voor zijn plezier. Hun bijzonderheden kwamen overeen met wat mij al vele malen overal ter wereld werd verteld. Ik vroeg deze student of dit in India een aanvaardbare praktijk was. De blik vol afschuw toen hij ontkennend antwoordde, sprak boekdelen. Vervolgens stelde hij mij een vraag, die ik niet kon beantwoorden. 'Meneer, waarom denkt u dat ex-studenten hem in 1993 trachtten te doden ...?' (!!!) Ik wendde me tot verscheidene trouwe devotees op de veranda om opheldering te verkrijgen over deze schandelijke activiteiten en viel hen lastig met vragen en veronderstellingen, tot zij uiteindelijk toegaven dat ik achter de waarheid was gekomen. Zij beaamden dat deze dingen inderdaad gebeuren. En vervolgens waren zij het er over eens dat het voor zijn plezier was en niets te maken had met het verheffen van kundalini. Verschillende landelijke coördinatoren die ik sprak, zowel in India als toen we weer huiswaarts waren gekeerd, bleven aanvankelijk ontkennen dat dit gebeurt. Maar toen het hun duidelijk werd dat ik niet de enige was wat dit onderwerp betreft, belde een aantal van hen mij op om te zeggen, dat ik het aan het rechte eind had en dat zij dit al jaren wisten. 'Maar hij is God, en God kan doen wat hij wil'. (!!!) In het begin van 1998 keerde een Zweedse jongeman huiswaarts van een bezoek aan de ashram en legde aan zijn coördinerend comité een volledige verklaring af over de seksuele ervaringen die hij gedurende zes interviews met Sai Baba had gehad. Binnen enkele uren na deze onthulling stond een van de topfunctionarissen van de Zweedse Sai Organisatie bij ons op de stoep en vroeg waarom wij Sai Baba de rug hadden toegekeerd. Hij en zijn vrouw, beiden bijzonder lieve mensen, waren absoluut verbijsterd te vernemen dat de jongeman volkomen de waarheid had gesproken. Terwijl hij hortend en stotend uitbracht: 'Hiervan kan ik geen deel uitmaken' ging hij naar buiten en ging op de traptreden in onze voortuin zitten en snikte hartbrekend. Meer dan twintig jaar was hij devotee van Sai Baba geweest en zijn vrouw had twee boeken over Sai Baba geschreven en van een derde boek was de drukproef al klaar. Hij ging naar huis om afstand te doen van iets waaraan hij vele jaren van zijn leven en zijn liefde had opgeofferd. Zijn vrouw trok de drukproef in en haalde de andere boeken uit de markt. Binnen enkele dagen kwam de openbare bevestiging, namelijk dat, waar ik het hele jaar over had gesproken met een aantal serieuze zoekers naar de waarheid, inderdaad ook anderen had bereikt. Spoedig daarna werd de Sai School in Zweden gesloten. Als gevolg van de moedige verklaring van de jongeman, begon men over datgene wat taboe was te spreken, steeds luider en luider, speciaal door een toenemend aantal jongemannen. De Zweedse media begonnen met een groot aantal onthullingen. De Zweedse filmster Conny Larsson vertelde over zijn eigen ervaringen, die hierna worden vermeld. Onze telefoon stond roodgloeiend vanwege de jongemannen uit heel Europa, die over hun kwellingen vertelden. Een teenager uit Frankrijk belde en vertrouwde mij toe dat hij zelfmoord had willen plegen sinds zijn eigen ervaring met ongewenste intimiteiten en dat hij niet kon leven met de gedachte dat hij vrolijk moest zijn. Hij zei dat hij opgelucht was om te horen dat er nog meer slachtoffers waren.

Het Opvoedingssysteem in Menselijke Waarden

Dit werd door Dr. Gokak ontwikkeld, die toentertijd lid was van Sai Baba's Raad van Professoren. Sai Baba heeft geen enkel deel van dit systeem geschreven. Enkele jaren geleden heeft Dr. Gokak Sai Baba de rug toegekeerd.

Scholen en Colleges

Men deed mij geloven dat de scholen en colleges in Puttaparthi en Whitefield waren opgezet om kosteloos onderwijs aan de plaatselijke jeugd te geven. Dit is echter niet het geval. Vorig jaar bedroeg het schoolgeld voor de lagere klassen 20.000 roepies (? f. 4.000) per jaar per kind, exclusief boeken, uniform en huisvesting, indien nodig. De volksschool valt onder het gouvernement, zoals alle dorpsscholen door heel India en is kosteloos. De ouders betalen slechts de boeken en uniform. Omdat ik veronderstelde dat de jongens van de school die ik les gaf, knapen uit de plaatselijke omgeving waren, stond ik verbaasd over hun leercapaciteiten; tot ik ontdekte dat deze jongens van over heel India kwamen en zeer strenge toelatings-examens moesten afleggen, nodig om met 85 à 90 % over de streep te kunnen komen. Zoals een van de docenten mij vertelde: 'Sai Baba neemt alleen de besten aan. Zij moeten trachten het te halen, of te falen'. Een van mijn zorgen betreffende deze jongens was dat er geen beroepskeuzeadviseur was, zodat zij een baan zouden kunnen vinden. Na de school te hebben verlaten, kwamen zij naar mij toe om raad hoe zij werk zouden kunnen krijgen. Dit gebeurde regelmatig tijdens de vijf jaar dat ik met hen omging.

Peggy Mason

Peggy, een beroepsjournaliste, die voor spirituele tijdschriften schreef, bracht met haar echtgenoot Ron Laing een bezoek aan Baba en kreeg gedurende hun kort verblijf een aantal interviews. Zowel zij als Ron waren verrukt over Swami (zoals ik aanvankelijk ook was); en dit ene bezoek vormde de basis voor hun volgende stukken. In december 1997 haalden wij, op weg naar de luchthaven van Gatwick, een brief op die door Peggy aan Swami was geschreven. Ik gaf hem deze brief tijdens de volgende middagdarshan. De volgende morgen ontving ik een fax waarin stond dat Peggy was overleden. Een paar dagen later kreeg ik een interview, samen met de uitgever van Sanathana Sarathi, en deze vertelde Swami dat Faye nu de uitgeefster was geworden van het tijdschrift van Peggy ..... Sai Baba: 'Ja, ja. Het is in goede handen; zet het nu voort! Hoe gaat het met Peggy?' Ik: 'Zij is in u opgegaan'. Sai Baba: 'Ja, woont zij in Engeland dicht bij je?' Ik: 'Zij woonde 125 kilometer bij mij vandaan, maar Swami, zij is een paar dagen geleden gestorven. Zij is bij u'. Sai Baba: 'Ja,ja, haar echtgenoot was een goeie man. Als je naar huis gaat, doe haar dan de groeten van mij'. Ik: 'Zij is gestorven, Swami. Dood! Zij is in u opgegaan'. Sai Baba: 'Groet haar van mij wanneer je terug bent in Engeland'. Ik: 'Dat is onmogelijk, Swami, omdat zij DOOD is !!!' Sai Baba: 'Oh ?? Oh ... Gedurende een tweede interview, een paar dagen later - deze keer samen met Faye - scheen Swami zeer in de war en sprak ongeveer een minuut er maar wat op los, zonder enige samenhang van betekenis, en vertelde tenslotte aan allen in de interviewkamer dat Peggy Mason zeer goed trompet had gespeeld tijdens de kerstviering in de ashram, die net was afgelopen. Het was geen grap van hem en wij beiden zaten perplex en zeer in de war gebracht. En andere aanwezigen keken ook niet-begrijpend en enigszins bezorgd vanwege deze onsamenhangendheden, daar zij allen op kerstdag Maynard Ferguson trompet hadden horen spelen. Bij twee gelegenheden riep hij ons in zijn privé-interviewkamer en vroeg mij doelbewust over iemand in de voorste kamer. Nadat wij beiden waren teruggekeerd in de voorste kamer, herhaalde hij daar alles wat ik hem zojuist had verteld, niet meer en niet minder, terwijl hij te kennen gaf dat hij de informatie door 'afstemming' had doorgekregen. Dit verklaarde mogelijk waarom hij in eerste instantie dacht dat ik een Amerikaan was, zelfs in zijn toespraak naar mij verwees als zijnde een Amerikaan. Misschien had iemand hem onjuiste gegevens verschaft....? Op dit moment was mijn grootste moeilijkheid iemand anders dan Faye te vinden om over al deze verontrustende ervaringen te praten. Iedere westerling die ik kende had veel minder ervaring met Swami dan ik. Gedurende de zes jaren dat ik zijn devotee was, had ik meer dan honderd ontmoetingen met hem in de vorm van interviews en werkbijeenkomsten en was zeer bij hem betrokken gedurende de tijd dat ik de studenten in het college voor mannen les gaf. Voor de meeste devotees betekende een bezoek aan de ashram zitten in de darshanlijnen, hopend op een interview, terwijl zij luisterden naar de verhalen die anderen vertelden. Dat is heel wat anders dan 'daarbinnen' te zijn, en te zien hoe de zaken achter de schermen werken. Ik moest iemand vinden die dezelfde ervaringen had opgedaan als ik. Ik begon te zoeken naar Terry Gallagher, een Australiër, die naar ik vernam, vóór mijn tijd dichtbij Swami had vertoefd. Terry was gedurende drie jaar centraal coördinator van de Sai Organisatie in Australië geweest en had van Sai Baba gedurende enkele jaren een grote voorkeursbehandeling gekregen. Ik kwam hem op het spoor in Kiama, in New South Wales, Australië. Ik wist dat hij de ashram had verlaten, zichzelf belovend dat hij nooit meer zou terugkeren. Ik wilde weten waarom, maar kwam er snel achter. Terry had de schokkende gebeurtenissen in Sai Baba's binnenkamertje ontdekt, zoals ik er nu ook achter was gekomen. Precies hetzelfde ..., maar bovendien was Terry na de poging tot moord door studenten in 1993, vertrokken, om nooit meer terug te keren. Ik wilde weten wat Terry wist. Ik wist dat weldra. (Terry's eigen ervaringen leest u verderop) Is dit de reden dat er zo weinig werkelijk langdurig verblijvende westerse volgelingen in de ashram zijn? Ontdekken zij, die steeds dichter- en dichterbij komen, dat de 'machtige tovenaar' slechts een onbetekenende goochelaar is? In dit geval een goochelaar die bovendien nog pedofiel is? Komen zij dan tot de ontdekking dat God zoiets niet zou doen, waarna zij vertrekken? Premanand is weer een ander, die enkele jaren vóór Terry's tijd, een heel nauwe relatie met Sai Baba had opgebouwd. Ook hij had de waarheid achter de façade ontdekt en was vertrokken. Premanand vertelt nu zijn bevindingen via internet.

Verschijnselen

Er zijn veel voorbeelden van vibhuti, enzovoort, die over de hele wereld op fotos verschijnt. Zeer dikwijls in huizen en tempels waar non-stop-bhajans worden gezongen, hetgeen mogelijk te maken heeft met dit verschijnsel. Over het geheel genomen weten wij in het westen zeer weinig over gedachtekracht en de kracht van vibratie. Sommige van deze verschijnselen rusten echter op bedrog en kunnen langs chemische weg worden gemaakt. Sommige schijnen echt te zijn, maar mijn onderzoek in deze regio doet mij concluderen dat deze verschijnselen niet automatisch betekenen dat zij van Swami komen of een of andere goddelijke verbinding hebben. Toen wij in India waren, zagen we veel voorbeelden van verschijnselen. Genoeg om te weten dat het kunnen verrichten hiervan niemand goddelijk maakt. Toen mijn verdenkingen betreffende Swami's goddelijkheid eenmaal waren gewekt, schonk dat mij geen vrede. Zaken die ik blindelings accepteerde, omdat men mij had verteld dat ze zo waren, konden het licht van nauwkeurig onderzoek niet verdragen. Zelfs de invloedrijke mannen die hem omringen, hoewel zij in Baba's nabijheid een rol van onderdanige aanbidding spelen, spelen een heel andere rol als hij niet aanwezig is. Nu en dan ontmoette ik leden van de allerhoogste kring in het hoofdkantoor, bijvoorbeeld Mr. Rao. Eens werd ik door Swami voor iets naar hem toegestuurd en het antwoord dat hij mij gaf, luidde: 'Swami weet niet waar hij over praat'! Toch bezondigen zij zich aan de gedachte dat hij alles weet. Na deze tijdsspanne van onderzoek gedurende vele maanden, ben ik achter de procedure van indoctrinatie gekomen van hen die een hoge functie vervullen. Tijdens mijn verblijf in de ashram brachten mijn allereerste vragen mij in contact met een Indiër uit de allerhoogste kring, die, onuitgenodigd, Faye en mij een week lang na bijna elke darshan in ons verblijf bezocht om ons te vertellen over de vele wonderen van Swami's wonderbaarlijke macht. Pas later begrepen wij waarom hij dat deed. Eenmaal thuis, toen de geruchten over onze afvalligheid van de kudde zich verspreidden, kreeg ik verscheidene telefoontjes van oude devotees uit de VIP-lijn, die mij vertelden dat ik een probleem was. Ik moest beslissen of Sai Baba God was of niet. Als hij God was, kon hij met iedereen alles doen wat hij wilde: seksueel, frauduleus, drugs, bedriegerij, enzovoort, maar als ik hem niet als God accepteerde, dan moest ik natuurlijk mijn eigen inzicht op moreel gebied en de wetten van mijn land volgen. Wat mij betreft had ik geen keus. Ik weet dat er wereldwijd voorbeelden zijn van mensen die naar Puttaparthi gaan en geheel vernieuwd terugkomen, maar dat gebeurt ook met mensen die vele andere goeroes in India bezoeken, of Moeder Meera, of Lourdes, enzovoort. Mijn onderzoekingen op het gebied van gedachtekracht hebben hier een eenvoudige verklaring voor. Als zelfs maar een handjevol mensen stil bij elkaar zit in yogameditatie, kringwerk, of alleen maar om te mediteren, verwachten en scheppen zij vaak een liefdevolle atmosfeer en soms gebeuren er genezingen. Stel je de energie voor die misschien zou kunnen worden gewekt door die mensen die rustig geconcentreerd een paar uur in darshan zitten. Hieronder bevinden zich waarschijnlijk enkele aangeboren of opgeleide parapsychologen, alsmede veel mensen die stil en geconcentreerd zitten voor een langdurige periode, misschien voor de eerste keer van hun leven. Dan kan het niet anders dan dat er zich verschillende ervaringen voordoen. Maar met Sai Baba heeft dit niets te maken. Ik denk dat de liefdesband die de mensen ervaren, met iemands Zelf heeft te maken. Wanneer men met Sai Baba in aanraking komt, begint er een subtiele hersenspoeling. Een van deze is het urenlang in darshan zitten. Wanneer men allen om zich heen in gebedshouding ziet zitten, volgt men vanzelfsprekend dat voorbeeld. Als men er eenmaal aan is gehecht of erbij betrokken, verdwijnen langzaamaan het gezonde verstand en de logica, tot men het punt bereikt elk klein voorval in het leven toe te schrijven aan Sai Baba.

Wat nu?

Voor mij geen goeroes meer. Nogmaals, voor mij ligt het ware contact met God in mijzelf. Niet langer mijn energie verknoeien. Rustig stil zitten en tot de God binnenin mij spreken, dan vind ik de ware antwoorden. In dit leven aanvaarden wie ik ben en woekeren met mijn talenten, wetend dat ik deel uitmaak van het Grote Gebied, dat is voldoende.

Conclusie

Als ik met een of ander onderwerp bezig ben, kijk ik onbevreesd naar de voor- en nadelen. Bijvoorbeeld, wanneer ik aan het winkelen ben: Is de prijs naar mijn zin? Verkoopt men waar ik behoefte aan heb? Of misschien: Is dit de auto die ik werkelijk wil hebben? Hoeveel is het benzine gebruik? Verzekeringskosten, afschrijving en reparatiekosten? Of: Is deze dubbelbeglazing goed gemaakt? Enzovoort, enzovoort. Ik verkies dat men mij de ware feiten vertelt. De autodealer stond niet bewust op mij te wachten om mij de ervaring te geven die ik voor mijn leven nodig had. Die ervaring gaf ik mijzelf door te beslissen om naar die showroom te gaan. Ik ben van mening dat deze houding ook moet worden toegepast bij spirituele onderwerpen. Heel wat tijd heb ik doorgebracht met te geloven wat anderen mij vertelden. Dat was voor mij een grote beproeving en Swami deed het om mij ervaring te laten opdoen. Uit gesprekken met Swami en met wat ik waarnam, weet ik voor mijzelf dat dit niet het geval is. Ik deed zelf ervaring op door te luisteren naar mensen die het heel goed bedoelden toen ik voor de eerste keer over Swami hoorde. Zij hadden op hun beurt geen enkel onderzoek naar de waarheid gedaan, maar alleen maar anderen geloofd. Er zijn fantastische verhalen over de veronderstelde krachten van Sai Baba in omloop, maar gedurende vijf jaar van onderzoek heb ik niet één verhaal ontdekt dat waar was. Het was altijd informatie uit de tweede hand. In goed vertrouwen herhaalt men die verhalen en zegt dan: 'Ik weet dat dit zo is'. Maar hoe kan men dat weten? Zij waren er niet bij.

Het bovenstaande is informatie uit de eerste hand.

 

Ontgoocheling

een brief aan de Baileys

Bron: Terry Gallagher, Australië Beste Faye en David Toen ik onlangs met jullie sprak, was ik zeer verheugd over jullie beslissing om niets meer betreffende Sai Baba in jullie tijdschrift 'Quarterly Spiritual Digest' te publiceren. De informatie die jullie over Sai Baba aan het licht hebben gebracht, komt overeen met mijn persoonlijke ervaringen. Wat begon als een prachtige spirituele reis, eindigde in volkomen ongeloof en bittere teleurstelling toen ik achter de waarheid kwam. Misschien moet ik bij het begin beginnen met een kort verslag over die reis. Nadat ik een boek had gelezen, getiteld 'Man of Miracles' (Sai Baba, de wonderdoener), vertrok ik naar India (en Puttaparthi) met mijn vrouw en drie jonge dochters. Het was een georganiseerde reis voor Kerstmis 1983. Toen wij in India aankwamen, vonden wij dat, waar ik mijn hele leven al naar had gezocht. De heerlijkste, vredige atmosfeer, met prachtige mensen die op zoek waren naar hun eigen spirituele waarheid en die leefden in een gemeenschap waarvan de enige bedoeling was het verbeteren van het zelfbewustzijn en het bereiken van zelfrealisatie door middel van de leringen van een levende goeroe - Sai Baba. Grenzend aan de ashram, en voor de studenten geheel kosteloos, stond een basisschool voor jongens en meisjes. Ook stonden er verscheidene middelbare scholen voor jongens, waar spiritueel onderricht was opgenomen in de normale wetenschappelijke vakken. Wij waren allen zeer onder de indruk en gemotiveerd om zoveel mogelijk te leren wat Sai Baba ons zou onderwijzen. Na de kerstviering werd ons gezin naar binnen geroepen voor een interview met Sai Baba. Als gevolg van dit interview en van wat toen de meest volmaakte omgeving voor studenten en devotees bleek te zijn om hun spirituele leven te doen vooruitgaan, schonk ik een aanzienlijk geldbedrag aan de Centrale Stichting om hen te helpen met de financiering van hun opvoedingsprogramma's. Bij het verlaten van het interview werd mij door Sai Baba verteld dat ik voortaan op de veranda van de tempel moest gaan zitten, tezamen met studenten van de scholen en met andere devotees.Zoals later bleek, gaf dit mij de gelegenheid mensen te ontmoeten en gebeurtenissen van heel dichtbij te observeren, waarvoor ik anders niet de gelegenheid zou hebben gehad. Met gemengde gevoelens verlieten wij de ashram om terug te keren naar Australië, verdrietig omdat we moesten vertrekken en blij met wat wij hadden ervaren. In 1985 keerden wij voor de duur van een maand terug naar de ashram. Daarna, in 1986, bleven wij zeven maanden en gedurende die tijd volgden onze dochters onderwijs op de school van Sai Baba. Gedurende die tijd begon ik dingen te merken die mij deden afvragen wat ik bij de voorgaande bezoeken had ervaren. Daar ik een wetenschappelijke achtergrond heb, begon ik de vaste routine te observeren die Sai Baba elke morgen- en avonddarshan volgde; in het bijzonder, hoe hij vibhuti (heilige as) materialiseerde. Ik zal nooit de pijnlijke blik op het gezicht van Sai Baba vergeten, toen hij op een vroege morgen de varanda van de mandir opkwam en twee vibhuti-tabletjes vlak vóór mij liet vallen, toen hij poogde een roos van een student aan te nemen. Die morgen was er tijdens de darshan geen materialisatie. De maanden die volgden lette ik goed op hoe deze vibhuti- tabletten van de ene hand naar de andere werden overgebracht, waarbij hij de brieven, die hij van devotees verzamelt, als dekmantel voor zijn bewegingen gebruikt. Tijdens de vele interviews die volgden, nam ik ook meer dan dertig voorbeelden waar van ringen, diamanten, japamala's, vibhutihangertjes, enzovoort, die allemaal door vingervlugheid en bedrog te voorschijn werden getoverd. Aanvankelijk hield ik deze informatie voor mijzelf. Ik redeneerde zo, dat, als dit het was dat mensen hierheen deed komen om Sai Baba te bezoeken, met als resultaat dat zij meer spiritualiteit zouden verwerven, wat voor kwaad dit dan zou kunnen doen. Uiteindelijk vertelde ik het aan mijn vrouw en kinderen, die ook het bedrog van 'materialisatie' doorzagen. Het waren de waarnemingen en de informatie die volgden op deze aanvankelijke bevindingen, die mij de meeste zorgen maakten, vooral die met betrekking op studenten die door Sai Baba op groteske wijze werden misbruikt. De volgende jaren keerden wij verscheidene malen terug naar de ashram en deden meer waarnemingen, die door studenten van het college en door devotees die al lang in de ashram woonden, werden bevestigd. Deze tijd was ik Central Coördinator voor de Sai Organisatie in Australië. Pas in 1993, na de poging tot moord op Sai Baba, die tot gevolg had dat vier studenten en twee assistenten in de mandir werden vermoord, dat wij ons laatste bezoek aan India brachten. Het doel van dit bezoek was om de oorzaak te ontdekken waarom oud-studenten van Sai Baba's college hem zouden willen doden, temeer daar zij kosteloos onderwijs genoten. De verklaringen van ooggetuigen waren afschuwelijk! Nadat zij de mandir waren binnengestormd, zagen vier studenten dat zij boven, waar Sai Baba stond, in de val waren gelopen. Ieder van hen werd door de politie ondervraagd en daarna een voor een geëxecuteerd. De stank des doods was overal merkbaar. Ik zette mijn onderzoek betreffende Sai Baba, die seksuele omgang met jongens van het college en manlijke studenten had, voort. Sommigen van hen waren pas zeven jaar oud. Ik wilde weten of dit van ex-studenten de reden was dat zij hem wilden doden. Tot mijn afschuw werd mij verteld dat dit een aannemelijke gewoonte in India was! Ik voelde me ziek en wilde alleen maar met mijn gezin de ashram en India zo spoedig mogelijk verlaten. Voor het zover was, werden wij allen voor een interview bij Sai Baba geroepen en we vertelden hem over onze ervaringen en wat wij hadden gehoord. Sai Baba onthield zich van commentaar op onze beschuldigingen en wilde alleen maar graag weten wie ons deze bijzonderheden hadden verteld. Hij vroeg dit verscheidene malen! Wij hadden gedurende deze jaren tientallen interviews gehad, maar dit was het meest spannende en onplezierige interview dat ons gezin ooit had meegemaakt. Sai Baba was gespannen en geagiteerd en de taal van zijn lichaam vertelde ons allen dat wat we hadden ontdekt over hem, de waarheid was. We verlieten het interview en keerden terug naar Australië. De volgende jaren waren in spiritueel opzicht zeer moeilijk. We concentreerden ons op alle positieve aspecten van de laatste tien jaar en dit schonk ons grote troost. Toen wij trachtten anderen over onze ervaringen en over de waarheid betreffende Sai Baba te vertellen, wilde niemand ons geloven, behalve degenen die ook zulke ervaringen hadden gehad, maar meestal waren zij bang het aan anderen te vertellen! Pas het laatste jaar zijn ex-studenten en devotees van Sai Baba begonnen contact met elkaar te onderhouden en vast te stellen dat hun ervaringen juist waren. En zij ondersteunen elkaar geestelijk en emotioneel wanneer dat nodig is. Nu ken ik de waarheid betreffende Sai Baba en bid oprecht dat anderen eveneens, misschien door uw tijdschrift, zowel hun logica als hun intuïtie zullen volgen om ook achter de waarheid te komen.

 

Hartelijke groeten,
Terry Gallagher,
Ex-Central Coördinator van de Sathya Sai Organisatie

 

Dr. Bhatia (Hoofd van de Bloedbank)

Waarom vertrok hij? 

Uit: India
Bron: Naam niet vermeld op verzoek van de schrijver

Betreffende het ontslag van Dr. Bhatia, zoals vermeld in het tijdschrift Sanathana Sarathi, gelieve men van het volgende nota te nemen: Drie jonge studenten van het Sai Baba's jongenscollege voor kinderen van zeven tot elf jaar, werden binnengeroepen voor een interview. Een van de jongens, een student van zeven jaar, kwam huilend uit de interviewkamer. Hij huilde twee dagen aan één stuk door en kon niet eten of studeren. Op de tweede avond werd aan Dr. Bhatia, die de wacht hield in de jongenscantine, gevraagd om er achter te komen wat de oorzaak was van de pijn van het kind. Hij ondervroeg het kind en onderzocht het daarna. Hij kwam tot de ontdekking dat het via de anus seksueel was misbruikt. Het kind werd naar Bangalore gebracht en opnieuw onderzocht. Een tweede medische uitslag bevestigde seksueel misbruik. Dr. Bhatia was zes jaar lang betrokken geweest bij de seksuele activiteiten van Sai Baba, gelovend dat hij hiermee God diende. Hij ging na dit voorval naar Sai Baba en vroeg: 'Waarom doet u dit met zo'n jong kind, wanneer u allen van ons als volwassenen en oudere studenten hebt om mee te spelen?' Sai Baba's antwoord luidde: 'Met God wordt niet onderhandeld!' Spoedig daarna gingen vijf mannen naar de woning van Dr. Bhatia en bedreigden zijn leven met een mes. Hij ontsnapte per auto en vluchtte naar Delhi. Toen hij daar eenmaal aankwam was Dr. Bhatia niet in staat zijn medische praktijk uit te oefenen, omdat hij al zijn persoonlijke papieren had achtergelaten. Hij schreef erom. Ze werden nog niet vrijgegeven. De dokter praktiseert nu in een hospitaal in Delhi. Uit Puttaparthi werd een wederzijdse overeenkomst aangeboden, waarin stond dat Dr. Bhatia's persoonlijke bezittingen zouden worden vrijgegeven, onder beding dat:

a. hij zou blijven zwijgen over het gebeuren met de jonge student;

b. hij geen wettelijke vergoeding van het Suputer Speciality Hospital zou eisen;

c. hij zijn seksuele relaties met Sai Baba geheim zou houden.

Het gerucht werd verspreid dat hij ontslagen was, omdat hij werd betrapt bij de verkoop van bloed; een ander gerucht was, dat hij een affaire had binnen de ashram en nog een ander gerucht deed de ronde, dat het een kwestie van jaloezie was tussen de hoofden van de afdeling in het hospitaal.

Ik bied dit aan terwille van de waarheid.

 

SSB: Zijn goede, zijn slechte en zijn verfoeilijke

kant

Website: http://www.myfreeoffice.com/saibabaexposed/student1.html

Gepost op soc.cult.tamil door ex-student Meenakshi in 1993, nadat enkele studenten hadden getracht Sai Baba te doden, maar daarin niet waren geslaagd.

Meenakshi schrijft: ‘Het volgende is een verslag van mijn ervaringen in het Sri Sathya Sai Instituut voor Hoger Onderwijs (Afdeling Whitefield). Ik geef de lezer mijn woord dat ik de waarheid spreek in dit artikel en dat het niet de bedoeling is een oordeel uit te spreken over de persoon in kwestie’. Meenakshi waarschuwt de lzer ervoor dat de informatie schokkend kan zijn.

ZIJN GOEDE KANT:

Een uitstekend redenaar in het Telegu; brengt geen volstrekt nieuwe filosofie; houdt in wezen toespraken over eeuwenoude waarden. Veel volgelingen proberen de idealen in praktijk te brengen en in zijn naam worden talrijke liefdadigheidsprogramma’s georganiseerd.

ZIJN SLECHTE KANT:

Hoe verkrijgt hij zijn aanhang? Door wonderen! Enkele dagen nadat ik de lessen op het college had gevolgd, sprak Swami tijdens darshan toevallig over de kracht van meditatie of iets dergelijks, toen hij ineens met zijn handen in de lucht zwaaide en een hanger te voorschijn bracht met een mooie afbeelding van Heer Muruga. Ik was stomverbaasd. Zoiets had ik nooit eerder gezien.

Ik was geen devotee toen ik naar het college ging (ik had het op verzoek van mijn vader gedaan).

Dit was dus iets wat werkelijk indruk op mij maakte. Ik ging terug naar het studentenhuis en sprak opgewonden met enkele oudere studenten over het vermogen van Swami. Zij knikten wijs en glimlachten geheimzinnig.

Het duurde niet lang of enkelen van hen namen mij apart en zeiden: ‘Begin nu niet al deze onzin te geloven. Het er is niet zo veel voor nodig om devotee te worden, maar het kost veel moeite om ervan los te komen!’ Dit zeggend zwaaide een van hen met zijn hand en maakte vibhuti; een ander produceerde een ring. Daarna vertelden zij mij alles.

Het zal je verbijsteren hoe eenvoudig het is, maar houd er rekening mee dat de gewone man zich gemakkelijk laat beetnemen.

Swami haalt uit het niets dingen te voorschijn door zijn rechter handpalm naar de grond te keren en zo een paar maal rond te draaien.

Daarna maakt hij een plotselinge opwaartse beweging, alsof hij laaghangend fruit plukt, en deelt uit wat hij heeft gemaakt. De techniek die hij gebruikt is eenvoudig. Als hij uit de tempel komt, heeft hij in zijn linker hand een zakdoek, een brief of houdt hij zijn wapperend kleed vast.

Kijk nu eens niet naar zijn glimlachende gezicht of naar zijn grote haardos. Kijk naar zijn linkerhand; geklemd in die hand, meestal met de middelvinger, de ringvinger en de pink, zit datgene wat hij tijdens die bijeenkomst gaat uitdelen: vibhuti tabletjes, ringen of wat ook. Zij die hem vibhuti hebben zien geven, zullen zich herinneren dat hij een strooibeweging maakt wanneer hij het uitdeelt.

Blijf kijken naar zijn hand. Er komt een moment dat een devotee aan zijn voeten valt of naar voren leunt om zijn voeten aan te raken. Op dat moment wordt het spul overgebracht naar zijn rechterhand en tussen de vingers gehouden. Dit is meestal ook te zien als je goed kijkt. Spoedig daarna vindt de ‘materialisatie’ plaats.

Welnu! Deze methode is zo simpel dat de stomste ezel het door zou hebben.

Ik zal je iets vertellen! Oefen dit een paar maal en probeer het uit op je vrienden. Je zult verwonderd staan over hun verbazing. Het gaat mij nu heel gemakkelijk af en ik heb veel van mijn vrienden ermee voor de gek gehouden. Alleen noem ik mezelf geen God en laat ik geen vooraanstaande mensen aan mijn voeten vallen. Ik heb deze dingen honderden malen zien gebeuren. Ik heb zelf vibhuti, laddu (ronde bal van suikergoed) en dergelijke dingen van hem gekregen.

Er was in ons studentenverblijf een uitgelezen groep die alles over deze bedriegerijen wist. Gewoonlijk amuseerden we ons de hele tijd prima in de darshanlijn, om daarna, als de show voorbij was, al grappend onze ervaringen uit te wisselen.

Op een keer liep Swami buiten de tempel brieven te verzamelen. Hij had een kleine zilveren hanger in zijn hand, die wij allen hadden opgemerkt toen hij in de rij langs ons was gelopen. Hij had het ding naar zijn rechterhand gebracht en wachtte tot er iemand was om aan te geven, toen een devotee van een achterste rij zich uitrekte om een brief te overhandigen. Swami boog zich naar voren en strekte zijn rechterhand uit om de brief aan te nemen. Het was een mooie morgen. De zon was op en de hanger schitterde, zodat iedereen hem kon zien! We verschoten een moment van kleur en draaiden ons hoofd om, een dreigende lachstuip onderdrukkend.

Swami liep onverstoorbaar verder en gaf de hanger aan een of andere belangrijk uitziende vent aan het einde van de rij.

Wij praatten hier de hele week over en dachten er zelfs over om Swami een

brief te schrijven en hem te vragen voortaan wat voorzichtiger te zijn.

Bij een andere gelegenheid was er een zanger uit Brindavan gekomen en wij luisterden naar hem. Swami wilde hem een horloge geven en het lag klaar onder zijn rechter dij in de sofa waarin hij zat. Toen het lied uit was, verschoof Swami een beetje op zijn zitting en het horloge zat nu in zijn linkerhand. Hij boog naar voren en bracht het horloge naar zijn rechterhand. Dat zag ik en keek op. Swami keek mij aan. Ik kreeg een kleur, maar Swami ook. Hij schoof onrustig heen en weer en vroeg een van de studenten om de tafelventilator te verzetten. Toen alle aanwezigen een andere kant opkeken, bracht hij het horloge naar zijn linkerhand. De student die de fan verplaatste, was een echte zenuwpil naar wie iedereen keek. Ik weet niet wat er gebeurde, maar er vlogen vonken alle kanten op. Andere studenten maakten de zaak in orde, maar intussen was het horloge teruggegaan onder de dij. Die dag kon de zanger er naar fluiten. Ik vond dat werkelijk jammer voor hem. De volgende morgen kwam Swami naar mij toe in de darshanrij en opende zijn lege rechterhand. Hij noemde mij een ‘ongelovige Thomas’. Ik wou dat ik hem had kunnen vragen zijn linker handpalm open te doen, omdat ik wist dat daar iets in zat. Welnu, het lijkt vreemd, maar ik was bang geworden en schreef hem een zeer verontschuldigende brief.

Hij voert ook nog een aantal andere trucs uit.

Gedurende het Dashara feest vertoont hij een vibhuti abhisheka van Shirdi Sai Baba.

Hij krijgt een pot, keert die onderste boven om te laten zien dat hij leeg is. Daarna brengt hij zijn hand naar binnen en de vibhuti begint te stromen. Zelfs een geit met enig gezond verstand zou kunnen bedenken wat hij aan het doen is.

Neem een pot, vul die met vibhuti en verstevig het spul met een beetje water. Laat de pot nu zo een poosje staan. Er zal niets uitvallen als je de pot omkeert, tenzij je de vibhuti aanraakt.

Iets anders wat hij ook doet, is het materialiseren van een linga (elips- of eivormig voorwerp van steen of metaal dat de schepping symboliseert). Hij doet dit door deze uit te braken; ja, werkelijk! Hij maakt bewegingen alsof hij probeert hem uit zijn maag te krijgen en weldra valt hij uit zijn mond. Als je het museum in Puttaparthi bezoekt, zul je er genoeg aantreffen.

De manier waarop hij dit doet is ook simpel. Er is altijd een rij vertrouwde militairen die bij hem staan (geheime politie?) en hem witte zakdoeken geven (om zijn mond af te vegen), waarop hij dan uiteindelijk de linga weet neer te leggen.

In een ervan komt de linga terecht en alles wat hij te doen heeft, is deze vlak bij zijn mond brengen en een beweging te maken alsof de linga net in de zakdoek was gevallen. Ik heb het zelf niet zien gebeuren, maar ik heb er video’s van gezien.

Wat ik wil beweren is, dat als je eenmaal hebt bewezen dat een van zijn wonderen pure goochelkunst is, het overige niet meer hoeft te worden bewezen.

Sommige studenten van het college weten dit en leiden een leven van gedwongen devotie en doen alsof. Zij moeten wel, want als zij niet meedoen, wordt hun leven erg onaangenaam. De ouders van deze studenten zijn zeer vurige devotees, wier leven is bepaald door hun toewijding aan Swami.

Het zou onmogelijk zijn hen ervan te overtuigen dat Swami niet is wie zij denken dat hij is, maar slechts een goedkope charlatan die gewone trucs uithaalt.

Het leven van deze studenten is echt betreurenswaardig. Zij leven voortdurend tussen hel en hemel en daaruit is geen bevrijding mogelijk.

Maar voor sommige studenten is het leven nog afschuwelijker.

ZIJN VERFOEILIJKE KANT:

Dit heb ik niet persoonlijk meegemaakt en daar dank ik de hemel voor, maar het is voor honderd procent waar, omdat ik deze bizarre dingen uit de eerste hand heb vernomen. Ik heb genoeg aanwijzingen gehad, bevendien bezit ik getuigenverklaringen, zodat ik niet aarzel te vertellen dat het volgende waar is.

Beste lezer, hoe moet ik beginnen het u te vertellen?

Ik had duidelijk de indruk dat er iets schandaligs aan de hand was dat iedereen wist, maar waarover niemand wilde praten.

Als Swami bij ons in Bangalore kwam, waren er altijd enkele studenten die om de andere dag een interview kregen. Men duidde deze studenten dikwijls aan als degenen die ‘in vorm’ zijn (een cricket term) met Swami.

Deze studenten waren de meest bevoorrechten in het studentenverblijf. Zij konden het huis verlaten wanneer zij maar wilden, wat normaal niet werd toegestaan, en zij vertoonden een apart gedrag.

De toezichthouders en de docenten moesten hen altijd raadplegen voordat er iets belangrijks in het verblijf plaatsvond. Deze studenten vormden meestentijds een gesloten groep. Ik werd teveel door mijn eigen moeilijkheden in beslag genomen en ondanks mijn nieuwsgierigheid lette ik niet al te veel op hen. Toen ik via mijn oudere medestudenten een en ander over Swami te weten was gekomen, vroegen zij mij of ik iets vreemds aan het verblijf had ontdekt. Ik vertelde het hun. Zij glimlachten, vroegen mij mijn ogen goed de kost te geven en beloofden mij weldra alles hierover te vertellen.

Het duurde niet lang of ik wist waarom deze studenten zo anders waren. Zij waren allen homofiel. Mijn beste lezer, laat nu alsjeblieft je opgetrokken wenkbrauwen maar zakken. Alle aanduidingen, non-verbale communicatie, bepaalde grappen over man en vrouw, alles was aanwezig, en het kostte geen grote inspanning om te gissen wat er aan de hand was. Ik vertelde dit aan mijn oudere medestudenten en wat zij mij vertelden, was op zijn minst schrikbarend.

Veel van deze studenten werden homoseksueel gemaakt ('anaal gebruikt' zou de minder mooie term zijn) door Swami, die zelf homoseksueel is. Toen zij mij dat vertelden, geloofde ik hen niet. Maar niet lang daarna vernam ik de ervaringen van studenten die zelf met een trauma rondliepen. Nu gebeurde het toevallig dat een aantal van deze studenten Tamils waren, met wie ik heel spoedig bevriend raakte. Een van hen vertelde mij steeds weer aangrijpende verhalen. Wanneer Swami in Brindavan was, werd hij op zijn minst eenmaal in de drie dagen geroepen voor een interview. Terwijl elke student wanneer hij een interview krijgt gewoonlijk uitgelaten en blij is dat Swami zijn toewijding en zo heeft opgemerkt, had deze jongen - laat ik hem Nandan noemen - altijd een verbeten gezicht wanneer hij de bungalow inging. Op de dagen dat hij een interview kreeg, ging hij nooit naar les. Ik heb dikwijls plekken gezien op zijn borst en zijn kin en hem een stroom van platte nauwelijks verstaanbare termen horen gebruiken. Nandan kreeg altijd openlijk enveloppen van Swami en soms werd hem gevraagd er een te openen. Daar zat dan altijd een briefje van honderd roepies in. (Opmerking van David: Ik heb dit vaak meegemaakt).

Er bestaat een onfris woord voor dergelijke presentjes.

Nandan was de wanhoop nabij. Hij kon thuis niet zijn beklag doen. Zijn familie en zijn ouders waren al dertig jaar lang devotees en hun leven was geheel op Baba gericht.

Nandan had van jongs af aan Swami gekend als niemand anders dan God. Hij was hiertoe voor het eerst op school ingewijd. Swami had hem verteld, dat hij (Swami) de enige purusha (goddelijke persoonlijkheid) in de wereld was en dat de hele wereld zijn vrouw was. Van Nandan werd verwacht dat hij zich beschouwde als Radha, de vrouw die aan Krishna toegewijd was. Nandans gehele levenshouding had erdoor een onherroepelijke verandering ondergaan.

Er was nog een jongen, Kumar (zeg maar), die voor het eerst werd binnengeroepen voor een interview. Hij was zeer verrukt. Die namiddag ging een groep van ons naar hem toe (hij was de jongste) om hem te vragen wat er was gebeurd. Hij antwoordde met een gelukzalige blik op zijn gezicht: ‘Swami vroeg mij of ik maagpijn had. Swami lachte en zei: "Waarom verberg je dat voor mij?

Zeg eens, heb je maagpijn?" Ik weet niet waarom, maar ik zei ja. Swami zei toen dat hij mij zou genezen en haalde sandelhoutolie uit de lucht en wreef daarmee op mijn maag en lager. Deze ervaring zal ik nooit vergeten’.

Zulke bewijzen behoefden wij echter niet. Het was altijd duidelijk genoeg. Grappen met een dubbele betekenis, klopjes op de wang en het knijpen van studenten.

Hij had de afschuwelijke gewoonte zijn hand in het borstzakje van het hemd te steken en in de borst te knijpen. Studenten die in dit verderfelijke drijfzand terecht kwamen, leidden tegen wil en dank een verfoeilijk leven.

Toegewijde studenten beschouwden hen met ontzag en de studenten die het wisten verachtten hen of hadden medelijden met hen. En zijzelf konden nergens verhaal halen.

Er waren studenten die gevaarlijk dichtbij zo’n noodlot kwamen en toch ontsnapten.

Mijn vriend Ramana (zeg maar) stond hoog op de lijst, toen hij dit op het nippertje door had en uit het zicht verdween door de bhajans niet bij te wonen of zich te verbergen in de achterste rijen. Dat was in de tijd toen ook ik op de lijst stond. Onze beschermengelen kwamen echter tussenbeide in de vorm van de zomervakantie.

Tegen het einde van mijn verblijf ter plaatse, greep de kwaal alleen maar verder om zich heen. Ik was toen in Bangalore.

In Puttaparthi (waar wij gewoonlijk vijf maal per jaar heen gingen) was de situatie nog veel erger. Ik vernam dat daar veel studenten homofiel zijn, hetzij door direct contact met de grote baas, hetzij door anderen geworden. Daar is de sfeer voor een plaats met alleen jongens die gedurende een lange periode van hun puberteit geen enkel contact met de buitenwereld hebben, alleen maar bevorderlijk voor zoiets.

Dit is naar mijn mening de meest schandalige kant van Swami.

Wij maakten er een gewoonte van deze feiten over Swami in een veretrouwelijk gesprek aan de jongere jongens door te geven, of het nu verstandig was of niet.

Ik zei altijd dat het moest gebeuren, al was het alleen maar om hen te laten beseffen hoe onverkwikkelijk deze kant van Swami was.

 

Tijd voor actie


Uit: INDIA
Bron: 'delta 108', april 1999


Ik weet veel van wat er in Puttaparthi gebeurt. Persoonlijk ken ik een ex-student die een paar jaar geleden elf maanden in Baba's kamer heeft gewoond. Hij werd door Sai Baba uit het college verwijderd, toen hij in het eerste jaar van zijn academische graad kwam, omdat hij te dichtbij was geweest en teveel wist. En omdat hij niet toegaf aan wat Swami wilde. Hij vertelde mij dat de studenten in Baba's binnenkamer met alle voorbereidende activiteiten voor darshan en interviews zijn belast en toegang hebben tot al zijn persoonlijke zaken. Hun wordt gevraagd alle aan Sai Baba geadresseerde post open te maken. Meestal geeft hij hun toestemming het geld dat soms is ingesloten, te houden als het minder is dan 5000 roepies. Dat is heel gewoon. Deze studenten volgen nauwelijks de lessen en het grote Hoofd van de universiteit vond dat helemaal niet erg. Zelfs de staf van het College en andere beambten van de ashram hebben veel achting voor hen. Zij spelen westerse muziek op hun stereoapparatuur, waarvoor zij toestemming hebben. Gewoonlijk wonen op elke willekeurige tijd drie of vier studenten bij hem in. De functionarissen van de Stichting weten dat dit gebeurt. Zij smeden het ijzer als het heet is. Nadat zij er achter zijn gekomen dat Sai Baba nauwelijks goddelijk is, hebben de meeste van hen al genoeg geld in hun portemonnee. De wijze waarop deze mensen over hem praten is genoeg om te weten dat zij op geen enkele manier bezorgd zijn over zijn 'goddelijkheid' en geringe achting en eerbied voor hem hebben, hetgeen niet het geval zou zijn als zij enige goddelijke macht onderkennen.

 

Mijn verslag inzake Sai Baba

Afkomstig van: Afshin Khorramshahgol correspondentie met David en Faye Bailey.

Beste Faye en David. Hallo!

Hier volgt een kort verslag van mijn ervaringen met Sai Baba. Ik bied mijn verontschuldigingen aan voor de taal van dit bericht, maar het is de enige manier om mijn ervaringen met jullie te delen. Ik reisde driemaal naar India tussen 1991 en 1993. Op mijn eerste reis naar India was ik al een devotee van Sai Baba en geloofde ik dat hij God was. Op de eerste twee reizen kreeg ik totaal zeven privé-interviews. Tijdens het eerste privé-interview verzocht Baba mij om mijn broek uit te trekken en mijn onderbroek te laten zakken. Daar ik geloofde dat hij God was, deed ik wat hij vroeg. Hij had al olie 'gematerialiseerd' en wreef dit tussen mijn penis en mijn anus. Na het interview vertelden enkele devotees dat dit door goeroes werd gedaan om een chakra te openen, of een bron van spirituele energie in het lichaam van de leerling te doen ontstaan. Ik weet echter niet zeker of dit het is wat Sai Baba in feite had gedaan. Sedert mijn onderzoek heb ik deze inwijdingsceremonie in geen enkel hindoeboek of -geschrift kunnen vinden, noch bij hindoefundamentalisten, noch bij andere goeroes. In elk privé-interview vroeg Sai Baba mij om mijn pantalon en mijn onderbroek naar beneden te laten zakken en begon mijn penis te wrijven. Eén keer wreef hij zo hard, dat het duidelijk was dat hij wilde dat ik een erectie kreeg. Onderhand praatte ik druk met hem over mijn problemen, de problemen van mijn land en de problemen van mijn gezin. En ik vroeg hem om zijn zegen voor hen allen. Ik was niet geïnteresseerd in seks of iets dergelijks, vooral niet met een man en daarom werd mijn penis niet stijf, hoe hard Sai Baba dat ook probeerde. Tenslotte gaf hij het op, gaf een tik tegen mijn penis, draaide zich om met een zeer boos gezicht en mompelde iets. Toen hij zich weer naar mij omkeerde, zei hij tegen mij dat ik mijn broek weer moest aantrekken en toen was het privé-interview voorbij. Je kunt je afvragen, waarom ik Sai Baba niet verzocht om te stoppen met wat hij deed, daar het zo duidelijk was, dat hij wilde dat ik een erectie zou krijgen. Vanwege mijn hersenspoeling dacht ik dat ik deze gedachte moest verwerpen en dat het een hinderpaal was op mijn weg om God te bereiken. Volgens Sai Baba moesten alle slechte gedachten onmiddellijk worden uitgebannen en worden vervangen door goede, zuivere gedachten. En dus verwierp ik het idee, dat Sai Baba trachtte mij een erectie te geven, hoewel ik wist dat het wel zo was. Tijdens een volgend interview vroeg Sai Baba mij om voor hem te knielen, terwijl hij rechtop bleef staan. Hij pakte mijn hoofd in zijn rechterhand en duwde het stevig in zijn maag. Daarna nam hij met zijn linkerhand mijn andere hand en probeerde daarmee langs zijn penis te wrijven. Ik pakte zijn penis niet vast. Ik liet hem mijn hand over zijn penis wrijven, waarbij hij de bovenkant van mijn hand gebruikte en niet de palm van mijn hand. Terwijl hij mijn hand langs zijn penis wreef, maakte hij een kreunend seksueel geluid. Halverwege deze behandeling trachtte ik op te kijken naar zijn gezicht, omdat ik zijn gemoedsbeweging wilde zien. Dat stond hij mij niet toe. Hij duwde mijn hoofd nog steviger in zijn maag. Toen wenste ik helemaal niet langer zijn gezicht te zien. Tenslotte gaf hij het op, beseffend dat ik er geen belang bij had om zijn penis te grijpen, omdat ik mijn handpalm niet wilde gebruiken om hem aan te raken. Zelfs dit gebeuren bracht mijn vertrouwen in hem niet aan het wankelen. Tijdens alle privé-interviews die ik met Sai Baba had, had hij de gewoonte mij te omhelzen of te kussen, of mij te vragen hem te kussen. Ik was voor mijzelf uitgegaan van het feit dat hij mijn penis aanraakte, omdat hij mij wilde genezen van een of andere kwaal of handicap. Ik dacht bij mijzelf dat Sai Baba vroeg om hem te kussen of dat hij mij kuste omdat hij mij liefhad. En kussen op de wangen is prima. In mijn vaderland is kussen op de wangen tussen mannen een gewone zaak. Pas toen ik een film zag waarin was te zien dat Sai Baba een bedrieger was, begon mijn vertrouwen in hem af te brokkelen. Pas toen ik Sai Baba verliet (zes maanden na het zien van die film) had ik zijn werkelijke bedoelingen met die privé-interviews door. Ik wil in elk gerechtshof of in elke bijeenkomst getuigen van bovenstaande ervaringen. Gedurende de laatste zes jaar ben ik zeer actief geweest op internet en heb talrijke mensen behoed voor het verstrikt raken in Sai Baba's duivelse val.

Hartelijke groeten,

Afshin

 

Ervaringen van een ex-Sai Baba devotee


Bron: Jens Sethu, woonachtig in München/Duitsland

Een brief voor David Bailey

Hallo, David Bailey.
Ik geef u een volledig verslag van mijn traumatische ervaringen met Sathya Sai Baba en ik hoop dat dit zal bijdragen mensen te helpen begrijpen wie hij eigenlijk is. Het is waar tot in alle bijzonderheden en kan worden gezien als het afleggen van een getuigenis. Van wat volgt zou ik openlijk voor een gerechtshof kunnen en willen getuigen'. Ik ben vijfendertig jaar en ben sedert mijn kinderjaren geïnteresseerd geweest in spirituele aangelegenheden. Gedurende lange tijd ben ik een volgeling geweest van Jezus en Padre Pio. Daarna, na het lezen van Yogananda's Autobiografie van een Yogi ging ik het yogipad volgen. In oktober 1988 werd ik een vurig volgeling van Sathya Sai Baba en in september 1989 ging ik voor de eerste keer naar Puttaparthi. Sindsdien bezocht ik geregeld ieder jaar Puttaparthi en voelde me totaal opgenomen in de 'aura' van Sai Baba. Ik was volledig overtuigd van zijn avatarschap en ik werd hem zo toegewijd, dat ik de hele tijd aan hem dacht en alleen over hèm mediteerde. In 1989 las ik het boek Lord of the air van Tal Brooks, een jongeman uit Amerika en ex-devotee, die daarin over Sai Baba's seksuele schande schreef. Maar ik kon dat niet geloven en dacht dat Tal alleen maar wilde afgeven op Baba. Ik ontkende stellig de feiten die hij in zijn boek noemde. Al die jaren had ik honderden darshans, maar kreeg nooit een interview. In 1993 begon ik Sai Baba's levensstijl en de activiteiten in de ashram enigszins verdacht te vinden. Elk jaar zag ik nieuwe dure gebouwen verrijzen en voelde ik dat er een toenemende vercommercialisering aan de gang was. In 1996 zag ik Sai Baba in een dure Jaguar en in andere peperdure wagens, zoals Mercedes en BMW van grote klasse, de ashram verlaten. Maar nog steeds geloofde ik dat hij de Kali avatar was van deze eeuw. Op zeventien januari 1996 kreeg ik mijn eerste interview en zeer vriendelijk vertelde hij mij zeer aardige dingen, zoals: 'Ik zal je alles geven' en hij streelde daarbij over mijn hoofd. Hij zei: 'Ik weet dat je niet zeker van jezelf en van je toekomst bent, en wat dies meer zij. En ook ongelukkig op het gebied van vrouwen. Ik weet dat, maar maak je geen zorgen. Ook koester je slechte gedachten en geen goede'. Toen zei hij: 'Je krijgt van mij alles wat je gezondheid, je spiritualiteit en je leven betreft. Alles! Ik geef je oneindig veel liefde. Jij en ik zullen één worden'. Ik raakte zijn kleed aan en hij legde zijn hand op mijn hoofd en zei: 'Ik zal je een apart interview geven'. Op twintig januari 1996 kreeg ik het tweede interview. Al dagen van te voren had hij zich een vreemd oogcontact met mij aangemeten, hetgeen duidde op het aanstaande interview. Mijn vrouw en ik gingen samen naar het interview en hij deed zeer teleurgesteld, toen hij zag dat ik samen met mijn vrouw was. Hij nam mij apart in de interviewkamer en zei: 'Zij is ziek en veel ouder dan jij. Ga alsjeblieft van haar scheiden'. Ik was werkelijk geshockeerd en antwoordde: 'Wij zijn zeer aan elkaar gehecht'. Ik vroeg hem om haar enigszins spiritueel te onderrichten, waarin hij meteen toestemde, maar hij zinde op iets anders. Zonder toestemming te vragen kuste hij mij een poosje op mijn lippen. Daarna vroeg hij mij om mijn broek open te maken en 'materialiseerde' een beetje olie, dat hij boven mijn geslachtsdelen wreef. Om dit alles voelde ik mij zeer ellendig, maar ik accepteerde het, daar ik volledig vertrouwen in Sai Baba had. Toen nam hij mijn vrouw alleen in de interviewkamer en zei tegen haar: 'Of je scheidt van je man, of ik stuur je Puttaparthi uit!' Hij zag woest van kwaadheid (dat vertelde mijn vrouw mij later) en zij rilde over haar hele lichaam. Toen zij kort daarna weer verscheen, had zij een rood gezicht en was zeer bang. Niemand durfde te vragen wat daarbinnen met haar was gebeurd. Enkele dagen later zag hij mij weer tijdens darshan en vroeg of ik al van haar was gescheiden. 'Nog niet', zei ik. Hij keerde zich om en schreeuwde, zodat iedereen het kon horen: 'Slechte, slechte vent!!!' Hij deed zeer agressief en scheen zo'n duivelse aura uit te stralen, dat ik diep geschokt was. Wij vertrokken onmiddellijk en gingen op pelgrimsreis naar Noord-India. Dit was een keerpunt, maar na enige tijd besloot ik om nog een keer naar Sai Baba te gaan om opheldering te krijgen. Aan het eind van 1996 ging ik terug naar India en kreeg op vier december een interview. In dat interview zei hij: 'Waar kom je vandaan?' Toen ik hem vertelde dat ik uit Duitsland kwam, antwoordde hij: 'Jij bent ook een Hitler!' Geshockeerd dacht ik bij mijzelf: 'Hij is toch niet erg vriendelijk'. Desalniettemin kuste de gulzige oude man mij meteen en aanhoudend in de privé-interviewkamer op mijn lippen voor ongeveer twintig seconden en streek vriendelijk over mijn rug. Nu wist ik zeker dat er iets helemaal mis was. Op achtentwintig december werd ik weer voor een interview geroepen en hij maakte een gouden ring die niet paste, ondanks dat hij erop blies. In zijn privé-kamer zei hij: 'Kom'. En weer kuste hij mij enige tijd op mijn lippen, net als eerder. Deze keer bood ik weerstand en hij mompelde: 'Wees niet bang'. Ik zei: 'Ik ben niet bang'. Toen zei hij: 'Dit is een goede gelegenheid. Velen wachten maanden en krijgen die gelegenheid niet'. Dit verbijsterde me. Ik weet zeker dat men in Puttaparthi niet zit te wachten op kussen op je mond. Daarna veranderde zijn stemming helemaal en ik was toen echt bang. Hij beval mij mijn broek uit te trekken, ritste mijn gulp open en ging met zijn rechterhand mijn onderbroek in. Sathya Sai Baba, de goddelijke, pakte mijn genitaliën en begon die ongevraagd te masseren. Hij verwachtte een erectie, maar dat gebeurde niet, want ik voelde geen enkele seksuele opwinding en geen wellust in de aanwezigheid van een zeventigjarige oude man. Ik walgde er werkelijk van. Toen had hij de brutaliteit om te zeggen: 'Wat is hij zwak. Verspil maar geen energie'. Toen ik naar hem keek, besefte ik de waarheid betreffende deze man en was zeer geshockeerd. Direct daarna stuurde hij mij uit de kamer, zonder nog een woord te zeggen. Terug in Duitsland, deed ik een diepgaand onderzoek op internet en trof daarop toevallig een artikel aan van Jed Geyerhahn. Ik was zeer gelukkig iemand te hebben gevonden met dezelfde ervaringen als ik. Ik had nog wat bagage in Puttaparthi. In november 1999 ging ik terug om het op te halen en nam twee internetpagina's mee om die met enkele vrienden daar te bespreken. Ongelukkigerwijs kwam een dame in het bezit van het materiaal en bracht het naar het politiebureau in Puttaparthi. Toen werd ik door de plaatselijke politie onderworpen aan verscheidene verhoren. Een zekere meneer Reddy vroeg herhaaldelijk van wie ik het materiaal had gekregen en wat het wachtwoord was. Ik vertelde hem dat India nog steeds een democratisch land is en dat ik wat voor materiaal dan ook bij me mocht hebben, maar hij sloeg geen acht op mijn woorden. Ik vertelde hem dat er geen wachtwoord nodig was om op het net te komen en dat iedereen vrije toegang had tot het materiaal dat erop stond. Hij stuurde mij naar een e-mailwinkel, begeleid door een politieagent, die wachtte, maar de computerverbindingen met Hyderabad zijn zeer traag en daarom kon ik niet op het website komen. Tenslotte nam de inspecteur, meneer Reddy, mijn paspoort in en zei: 'Als je mij het wachtwoord en de naam van de persoon niet geeft, verklaar ik je schuldig en sta ik je niet toe Puttaparthi te verlaten. Hij behandelde mij zeer slecht, als een misdadiger, speciaal gedurende de laatste ondervraging en ik had verscheidene getuigen van dit incident. Dit alles vanwege het in bezit hebben van twee pagina's die ik zelf niet had geschreven. Toen liep hij met mij, mijn vrouw en een Amerikaanse vriend de ashram in en eenmaal binnen de poort, vroeg hij mij weer die stomme vraag over het wachtwoord. Toen kon ik nog niet begrijpen, waarom hij dat moest doen, maar thans weet ik dat hij ons liet zien aan enkele mensen of gevolmachtigden, die wij niet konden zien of herkennen. Op de eerste november had ik weer een afspraak met de politie. Dat was de dag waarop ik van plan was naar Delhi te gaan, maar zonder paspoort zou dat niet mogelijk zijn. Op dertig oktober, laat in de avond, kwamen twee mensen die ik kende en een onbekend persoon naar onze unit en een van hen waarschuwde mij, dat mijn leven in gevaar was en ik onmiddellijk moest vertrekken. Zeer vroeg de volgende morgen vertrokken mijn vrouw en ik naar Delhi. Op het station van Dharmmavaram zocht de politie naar ons, maar wij stapten in Anantapur op de trein. Daar is een politiebureau vlak bij het perron dat we moesten oversteken om in de trein te komen. Op het moment dat ik dat zag, zei ik tegen mijn vrouw dat zij gescheiden van mij in de trein moest stappen. Mijn vrouw hoorde een stel politieagenten zeggen dat zij iemand zochten en ving de woorden 'paspoort',' Delhi' en 'telegram' op. Wij bevonden ons in zeer groot gevaar, maar gelukkig was ik gekleed als een Indiër en men herkende mij niet. Wij waren dus ontsnapt en bereikten Delhi. We gingen onmiddellijk naar de Duitse ambassade. Ik ontving daar een reisdocument, nadat ik over mijn ervaringen had verteld. De ambassadefunctionaris zei, dat hij een protest zou sturen naar de Indiase regering. Hij vertelde mij, dat zoiets onwettig is en zij kenden dergelijke gevallen. Ik wil u nog mededelen dat op het politiebureau in Puttaparthi de politieagent een stapel buitenlandse en Indiase paspoorten in een lade onder de tafel had en één keer zag ik, dat hij die stapel in zijn hand had. Dit is alleen maar een opmerking. Ik weet niet van wie zij waren. Gedurende de angstaanjagende tijd in Puttaparthi ontmoette ik een Italiaans echtpaar dat wij kenden en we probeerden hun te vertellen wat er met mij in het interview met Sai Baba was gebeurd. Zij sloten hun ogen en de dame schreeuwde: 'Stil! Zwijg! Sai Baba is onze God en al die afschuwelijke verhalen zijn niet waar!' Daarna keerden zij zich om en liepen weg. Deze zelfde mensen hadden mij jaren geleden verteld, dat zij nooit enige vrede in de ashram hadden ervaren en dat niet konden begrijpen. Maar zij luisteren niet naar hen die beter wisten. Niemand kan zich misschien voorstellen hoe ik me voelde toen dit allemaal gebeurde. Ik had heel wat te verduren. Ik ontmoette een lange en knappe ex-soldaat uit Ruanda. Deze persoon werd ook seksueel gemolesteerd door Sai Baba en hij vertelde mij zijn hele verhaal. Hij is getrouwd met een Japanse, die een fel aanhanger van Sai Baba is. Zij hebben één kind. Hij is geheel van haar afhankelijk en hij ziet geen manier om los van Sai Baba te komen. Hij kreeg veel presentjes van Sai Baba, zoals ringen, een armband en een gouden horloge. Sai Baba betastte zijn zaadballen en masseerde minstens tweemaal zijn genitaliën. De presentjes komen overeen met betaling voor prostitutie, maar een prostitué en haar klant hebben een wederzijdse overeenstemming, terwijl de mannelijke devotees tegen hun wil worden gemolesteerd. En zij komen voor een totaal verschillend doel. Ons sterke vertrouwen in Sai Baba wordt misbruikt door dezelfde Baba, door zijn pedofiel gedrag, en dit is het meest verachtelijke wat hij kan doen. Er zijn echter nog veel andere onregelmatigheden die wachten op opheldering. Ook wil ik je laten weten dat Baba op achtentwintig november 1999 uit Puttaparthi naar Bangalore wilde vertrekken voor een hartbehandeling, maar hij ging niet vanwege het verhaal op internet hierover. Ik ben dit te weten gekomen van de politie-inspecteur, die mij verweet de internetpagina's naar Puttaparthi te hebben meegenomen. Ik heb een goede vriend in Puttaparthi, een winkelier, die mij al had verteld dat Baba in november twee hartaanvallen had gehad en voor behandeling naar Bangalore ging. Hij zei ook, dat de meeste mensen die hiervan weten, niet geloven dat Sai Baba de volgende twee jaar nog zal halen. De bewindvoerders zijn zeer bezorgd en verontrust over internet Verder wil ik je laten weten (voor het geval dat je het nog niet weet) dat Sathya Sai Baba niet in Puttaparthi werd geboren, maar in het dorp Karnatakka-Nagepalle bij Puttaparthi. Baba's moeder was afkomstig uit deze plaats en volgens de traditie moest zij het kind ter wereld brengen in de plaats waar zij vandaan kwam. Ik weet dit van iemand die in Puttaparthi werd geboren en daar meer dan veertig jaar had gewoond. De dorpeling zei dat dit een open geheim is; iedereen weet het, maar is bang om het te zeggen. Zo zie je dat vanaf het allereerste begin Baba en zijn volgelingen leugenaars zijn geweest. Luister naar het verhaal dat Krishna, een vriend uit Baba's jeugd, aan Erlendur Haraldsson vertelde. Nooit vertoefde een devotee zo dicht en zo lang bij Sai Baba. Dag en nacht bracht hij enige tijd met Baba door. Dit was bijna zestig jaar geleden. Uiteindelijk verliet hij Sai Baba en ging naar Hyderabad. Tijdens een interview met Haraldsson zei Krishna dat zelfs in die dagen Sai Baba meer op een politicus of hoofd van een feodaal systeem leek. Ook zei Krishna: 'Wat Baba ook moge hebben, één ding heeft hij niet, en dat is mededogen'. Ik hoop dat deze nachtmerrie spoedig zal eindigen en ik hoop tevens dat door de genade van de Almachtige alle mensen over de hele wereld op de hoogte zullen komen van de misdaden van Sai Baba, een machtige demon, die kwam als een vermomde heilige en die slechts was geïnteresseerd in zelfverheerlijking, naam en roem. Hij is een meester .... in bedriegerijen.

Oprechte groeten
Jens en Gurprit Sethi

 

De Swami die de hele wereld bedroog

Hoofdartikel uit tijdschrift 'Sokaren' (De zoeker) 10-01-2000- met grote foto van Sai Baba op de voorpagina Voor de zaak der waarheid - Het verhaal van Conny Larsson.

Conny Larsson - een Zweedse filmster - is zeer intiem met Sai Baba omgegaan. Tegenwoordig heeft Conny een tehuis voor misbruikten en criminelen bij Valdemarsvik, een plaatsje aan de kust van de Oostzee in Zweden.


Conny: "Ik ging naar zijn ashram in Puttaparthi. Daar kwam Baba op mij af en zei: 'Dus je bent gearriveerd'. Later werd ik bijna elke dag voor een gesprek met Sai Baba uitgenodigd. Hij kuste mijn wang en benaderde mij lichamelijk. Dat vond ik niet erg, want in Zweden doet men dat soms ook wel. Maar toen pakte hij mijn broek vast tussen mijn benen en begon mijn penis te masseren. 'Wees niet bang', zei hij. 'Dit is een goddelijke aanraking'. Hij haalde mijn penis uit mijn broek en pakte hem beet. Ik pakte de zijne. Hij verduidelijkte dat mijn kundalini zou veranderen. Omdat hij God was, liet ik het gebeuren. Ik werd een soort gunsteling van hem. Ik praatte dikwijls met Sai Baba. Wij stonden met onze lichamen dicht bij elkaar. Bij vrouwen kwam hij nooit zo dichtbij. Hij heeft belangstelling voor jongens en mannen van acht tot dertig jaar. Als je dertig wordt ben je niet langer belangrijk meer." Conny Larsson werd een van de spirituele leiders van de Sai beweging in Zweden. In 1983 waren er geruchten dat Sai Baba bedrog pleegde met zijn materialisaties en dat hij seksuele verhoudingen had met jonge jongens. Conny kon niet geloven dat dit waar was. "Maar in 1986 begreep ik eindelijk dat hij dezelfde dingen met andere jongens deed, die hij vele jaren geleden ook met mij had gedaan. Ik leerde de jongens kennen en stelde vragen aan hen. Zij allen vertelden mij hetzelfde verhaal. De swami bedreef orale seks met hen, waarvan er velen heteroseksueel waren (zich seksueel aangetrokken voelend tot de andere sekse). De uitleg luidde altijd dat hij hun kundalini ging veranderen. Je vraagt je af of vrouwen geen kundalinikracht hebben."

Conny was ook getuige van Sai Baba's bedrog met materialisaties.

"Ik besloot niemand ooit hierover te vertellen." Conny voelde zich steeds beroerder worden over wat hij had ontdekt. Sai Baba was zo lang het middelpunt van zijn leven geweest. "In januari 1999 kwam ik in aanraking met een Zweedse jongen, die zes interviews met de swami had gehad. Ik merkte dat de jongen totaal overstuur was. Hij vertelde mij over dezelfde dingen die mij waren overkomen. Het ging over masturbatie - de swami opende de broek van de jongen en begon hem te masturberen.De jongen trok zich terug, maar de swami drong verder aan. Naderhand ging de jongen naar een dokter om hulp, maar omdat hij bij jongens van zijn leeftijd nooit iets had gemerkt van onfatsoenlijke benaderingen van de swami, vertelde hij de jongen dat hij zich moest hebben vergist. Tijdens het laatste interview dat de jongen met de swami had, was de moeder van de jongen erbij. Zij was gekomen om haar beide zoons mee huiswaarts te nemen. Zij zei: 'Ik zag hoe Sai Baba voorwerpen van achter zijn kussen nam en toverde daarna de dingen te voorschijn alsof het een wonder was. Toen stortte alles voor mij in'. De jongen verliet volkomen verpletterd de ashram. Volgens de jongste informatie uit India is de winkel gevonden waar Sai Baba de dingen koopt die hij 'materialiseert'. Het is een winkel in Hyderabad. Enkelen van ons die gouden voorwerpen en 'diamanten' van Sai Baba hebben ontvangen, hebben ze door experts laten onderzoeken. Hun werd verteld dat het allemaal rommel was en geen goud; de 'diamanten' zijn zirkonen en geverfd glas." In Zweden is de Gimle school, die werd gebaseerd op de filosofie van Sai Baba, gesloten vanwege de seksuele activiteiten van Sai Baba. En Conny Larsson is gestopt met een film over zijn leven, waarin de betekenis die Sai Baba voor hem had, centraal stond. Conny wijst erop dat er leiders in de beweging zijn die allang weten, wat Swami doet met jongens en jonge mannen. Zij zeggen dat het 'goddelijk' is. Er zijn ook leiders die van het bedrog met wonderen op de hoogte zijn, maar zij beschermen hem. Er zitten sterke belangen achter Sai Baba en zijn reputatie als avatar. Welke uitwerkingen hebben deze onthullingen op Conny gehad? Hij zegt dat hij zijn godsbegrip heeft moeten wijzigen. "Nu geloof ik in de God in mij, en in alle menselijke wezens." Hier voegt hij aan toe: "Ik voel mij vermoeid en heb deernis met allen die in Sai Baba hebben geloofd en gedupeerd zijn. Maar tegelijkertijd wil ik alle Sai vrienden danken voor de momenten dat wij bij elkander waren op satsangs, kampen en cursussen, waar wij liefde en waarheid wekten, ondanks de illusie, waarin wij allen in goed vertrouwen leefden." Conny Larsson reist tegenwoordig op eigen kosten veel landen af om de waarheid over Sai Baba te vertellen. Hij is bereid om te reizen en toespraken te houden waar en wanneer hij daartoe wordt uitgenodigd.

 

Een brief aan de leden betreffende opheffing

van de Sai Organisatie in Zweden


Afkomstig van een regiovergadering.
Zoals u weet, hebben sommigen van onze jongens betuigd, dat Sai Baba hen seksueel heeft lastig gevallen. Het betreft een zaak van ernstig seksueel misbruik, waaronder gevallen van orale seks. Bovendien is gebleken, dat de materialisatie van vibhuti, ringen, enzovoort, pure bluf is. Het is slechts ordinaire goochelarij, berustend op louter handigheid. In Prashanti Nilayam wordt op grote schaal fraude gepleegd op economisch gebied en maakt men misbruik van schenkingen. De toestanden in het ziekenhuis zijn gewoonweg slecht en het waterproject is niet afgemaakt en de problemen hiermee zijn legio. Door serieus onderzoek en persoonlijke getuigenissen worden verklaringen onderbouwd, die men op het internet kan lezen. Scotland Yard en andere politie-organisaties verrichten onderzoek naar andere misdaden en geven informatie over wat er zoal aan de hand is. We kunnen ons niet verschuilen achter de mededeling 'wij wisten het niet'. Alle leden van de Zweedse organisatie weten het. Dit is harde taal, die ons allen, die Baba in hun hart hebben opgenomen, pijn doet. Maar omdat men in de organisatie heeft getracht de zaak in de doofpot te stoppen, te verzachten en af te zwakken wat er is gebeurd en nog steeds gebeurt, achten wij het noodzakelijk om heel duidelijk te zijn en ondubbelzinnig in de formulering. Natuurlijk is iedereen vrij om Baba als zijn of haar spirituele gids te houden en als het persoonlijke beeld van God, ondanks datgene wat er aan het licht is gekomen. Maar is het mogelijk voor de organisatie in Zweden om te blijven bestaan? Ons antwoord is: 'Fatsoenshalve, nee!!'
Wat moeten wij zeggen tegen hem of haar die contact met de organisatie opneemt, om inlichtingen over Baba te krijgen? Welke boodschap moet de organisatie doorgeven op de homesite van internet? Kunnen we doorgaan met het verkopen van boeken, waarvan wij weten dat zij feiten verkeerd weergeven? Wat kunnen wij iemand vertellen die misschien zijn spaargeld voor een reis naar Baba heeft gestort en daarna thuiskomt met de mededeling dat Baba zijn zoon heeft lastiggevallen en dat zij dingen hebben gezien die hen doen twijfelen aan de echtheid van de materialisaties, en dat zij geruchten hebben vernomen over gesjoemel op economisch gebied. Antwoorden wij: 'Jazeker, dat wisten wij al. Dat is al jarenlang bekend'. Hij, die door 'reclame' te maken voor Baba, anderen in de verleiding brengt om daar naartoe te gaan of geldelijke schenkingen te geven, zou zich wel eens schuldig hebben kunnen maken aan het aanmoedigen van criminaliteit. Dus, wat zullen de leiders van de organisatie zeggen op de dag dat de pers of politie aanbelt om te willen weten wat er aan de hand is? Zullen zij dan zeggen: 'Natuurlijk weten wij het, maar omdat wij persoonlijk alleen maar goede ervaringen met Baba hebben, voelden wij niet dat het nodig was om ons er zorgen over te maken. Nee, beste vrienden, laten wij, in plaats daarvan, door een krachtige verklaring dat wij ermee stoppen, en via de Sai beweging, een boodschap aan Sai Baba zelf zenden: Dit is wat wij hebben vernomen en niet kunnen accepteren! Stop onmiddellijk de seksuele geweldadigheden; stop het bluffen met materialisaties en stel bekwame en eerlijke personen aan om alle activiteiten uit te voeren. Als deze onbevredigende toestand vrijwillig ophoudt te bestaan, kan mogelijk wat goed is nog worden gered. Anders zal alles met geweld instorten door maatregelen van de internationale politie, de pers, dienstverlenende organisaties, enzovoort. Dan zal het goede dat er is, samen met het kwaad, verdwijnen. En door zo'n schandaal zou India als natie schade kunnen ondervinden. Door de Sai organisatie in Zweden op te heffen en informatie daarover te verspreiden, door een verklaring te zenden aan alle centrale coördinatoren en andere sleutelfiguren, nemen wij de verantwoordelijkheid op ons voor de mensen die misbruikt en bedrogen zijn, en voor de mensen die het risico lopen om misbruikt en bedrogen te worden. Deze handelwijze zal tot gevolg hebben, dat mensen in andere landen handelend gaan optreden en verantwoordelijkheid op zich nemen. Wij, ondergetekenden, en nog vele anderen, verzoeken bij dezen, dat de president van de Sai Organisatie in Zweden onmiddellijk een extra jaarvergadering bijeenroept, waarop de beslissing om de Zweedse Sathya Sai Organisatie op te heffen op een correcte wijze kan worden genomen. Als de vergadering tot de beslissing komt om de Organisatie niet op te heffen, zal er een heel nieuwe opzet moeten komen, daar sommigen van de leden de Organisatie zullen verlaten en hele centra zullen worden opgeheven. Eveneens zal dan een nieuwe penningmeester en een nieuwe landelijk voorzitter moeten worden gekozen. Dit is voor iedereen een tragische gang van zaken. Maar werken aan onze geestelijke groei hangt niet van Baba af. Sommigen van ons hebben al met elkaar gesproken, hoe aan bijeenkomsten voor ex-devotees vorm zal moeten worden gegeven. Bijeenkomsten waarop meditatie, studiekringen, stilteplaatsen en zomervieringen kunnen plaatsvinden. Dus, met of zonder Sai Baba, samen of in verschillende groepen: Het leven gaat door!

 

Nierdiefstal in Sathya Sai Baba's

Super Speciality Hospital 12 april 1997

Informatie afkomstig uit India. Zie website: http://pc1502.geographie.uni-regensburg.de/html/kidney1.htm

Betreffende het SSH en de heer Balaji (zoon van de heer Trimakababa Rao), die één van zijn nieren afstond voor zijn vader. Na de transplantatie werd er medegedeeld dat de nier niet functioneerde wegens vaat-occulatie. Daarna stelde Balaji's zuster één van haar nieren ter beschikking. Intussen had Trimakababa nierdyalise nodig, waarvoor Balaji hun land en verdere bezittingen aan de bank moest verpanden, en ook nog leningen bij vrienden moest afsluiten. Toen vernam Balaji nieuws over een nierzwendel in Bangalore en hij begon zich af te vragen of zijn vader hiervan het slachtoffer was geworden. Hij nam zijn vader mee naar huis in Latur en op 05-08-1995 werd er een sonografie gemaakt. De getransplanteerde nier was niet te zien en een daaropvolgend CT Scan onderzoek van de buik op 07-08-1995 had hetzelfde resultaat. Beide scans lieten zien dat slechts de zieke nieren van de patient zichtbaar waren. Na de dood van zijn vader diende Balaji een klacht in bij de politie van Latur, die een lijkschouwing verrichtte en waaruit bleek dat er geen transplantatie had plaats gevonden.

 

Sai Institute Doctors-Court Action News


Informatie afkomstig uit Nieuw-Zeeland. Zie website: http://messages.clubs.Yahoo.com/.../bbs?action=m&tid=sathya saibaba&sid=121735498&mid= 194

Citaat uit de Deccan Chronicle 05-11-99

Hyderabad 04-11-1999
Rechter G. Raghu Ram van het Hooggerechtshof van Andhra Pradesh heeft een schriftelijk verzoek ontvangen voor strafrechtelijke vervolging van de doktoren van het Sri Sathya Sai Instituut voor Hogere Medische Wetenschappen te Puttaparthi in het district Anantapur, waarin malversaties worden aangevoerd betreffende de transplantatie van een nier. Het schriftelijke verzoek is ingediend door Balaji Triambak Rao Karavande, die heeft beweerd dat de doktoren van het instituut een nier uit zijn lichaam hebben verwijderd en die niet in het lichaam van zijn vader hebben getransplanteerd. Hij deelde het hof mede, dat hij na deze onthulling een klacht heeft ingediend bij de politie van Latur (Maharashtra), die op tijd een lijkschouwing op het lichaam van zijn vader heeft gehouden, waaruit bleek dat geen transplantatie had plaatsgevonden. Hij voerde aan dat de politie in Puttaparthi de klacht niet heeft geregistreerd en hij werd het hospitaal uitgezet toen hij de dokters confronteerde met de betreffende documenten.

 

Beïnvloedde Sai Baba de rechterlijke macht?


Informatie afkomstig van de Indiase website http:/www.indian skeptic.de/html/is-v01/1-6-1.htm

'Baba zei, dat ik me geen zorgen behoefde te maken over de zaak van het Hooggerechtshof, daar hij ervoor zou zorgen, dat over de zaak ten gunste van mij zou worden beslist. En waarachtig! Binnen een paar dagen vernam ik dat wij in het Hooggerechtshof de zaak hadden gewonnen.'
Ghorpade, Ex Maharaja of Sandur

De genoemde uitspraak werd gedaan op 06-05-1999 door de Edelachtbare Rechters K.N.Wanchoo, J.C.Shah en S.M.Sikri. De bovengenoemde verklaring gaf aanleiding tot onderzoek in het gerechtelijk proces door onderzoekend journalist B.Premanand, hoofd van India's Rationalist Movement (uitgaande van het gezond verstand als de basis voor geloof en kennis). Dit wordt nauwkeurig omschreven in een artikel op bovengenoemd website. Het bleek dat een van de rechters Sai Baba ontmoette, toen de zaak nog hangende was en dat daarna de zaakwaarnemer van een van hen tot advocaat van Ghorpade en zijn zakenimperium werd aangesteld.

 

Een overzicht van Sai Baba's onderwijssysteem

betreffende morele waarden.


Bron: B.Premanand (hoofd van IRM te India)
Men zegt dat Sai Baba de nadruk legt op de ontwikkeling van morele en menselijke waarden bij de studenten, waaraan het in het huidige systeem ontbreekt. De waarde van onderwijshervormingen kan slechts duidelijk worden uit de wijze waarop zulke hervormingen de studenten, die willekeurig worden toegelaten uit verschillende lagen van de maatschappij, omvormen en hoe onderwijs hen kan transformeren. Het is bekend dat de toelating tot de scholen van Sai Baba tot stand komt op basis van strenge testen en dat de uiteindelijke selectie door Baba zelf wordt gedaan. Dus worden slechts de beste studenten uitgekozen. Zoals in het geval van het Whitefield College (in 1985 gedurende achttien maanden gesloten na protesten door studenten en dorpsbewoners uit Kadugodi), toen Sai Baba de beste van die geselecteerde studenten niet in bedwang kon houden en het College moest sluiten. Dan is er toch wel iets mis met het onderwijssysteem van Sai Baba.

 

Almacht, oplossing van problemen

en tegenstrijdigheden.


Info afkomsyig uit Cyprus. Zie website: http://www.geocities.com/Athens/Cyprus/4972/eng/spec-e3.htm


Er bestaan drie en twintig pagina's met kritische besprekingen over de hierboven genoemde specifieke onderwerpen. Bijvoorbeeld in de paragraaf die handelt over tegenstrijdigheden.
Als Sai Baba tijdens zijn toespraken in bijzonderheden treedt of het heeft over iets dat voor hem niet gebruikelijk is, dan merken we de meest duidelijke contrasten en ongerijmdheden op die niet passen bij een 'alwetend' en 'almachtig' wezen. Tweeduizend jaar geleden woonden in een streek genaamd Palestina, in het dorpje Nazareth, Maria en Jozef. Het was winter (....) In de nacht van 24 op 25 december, tussen 12 en 1 uur, schonk Maria het leven aan het kind Jezus. Er was geen enkel gerief terwijl de geboorte plaatsvond.

Kersttoespraak 1988

Maar Kerstmis valt in de maand maart en niet in december. Daar het in december erg koud is en de mensen binnenshuis moeten blijven, gebruiken zij deze tijd om kerstmis te vieren. Feitelijk werd Jezus in de maand maart geboren.

Kersttoespraak 1989

En ook: Sommigen zeggen dat hij op 15 december werd geboren. Maar hij werd echter geboren op 28 december, 's nachts om kwart over drie. Dit is 1980 jaar geleden (het huidige jaar was 1979).

Sathya Sai Spreekt Deel IX, hoofdstuk 3

Uit: Italië, website: h.../bbs?action=m&tid=sathyasaibaba&sid=121733549&mid=12 Onderwerp: SAI BABA OVER JEZUS
'(...) Zelfs de Romeinen waren aanvankelijk joden en geen christenen. Pas na de komst van Jezus kwam de uitdrukking 'christenen' in gebruik. Hij (Jezus) zei dat hij 'persona' was, hetgeen betekent dat hij een vonk van het goddelijke was. Dit is door de Engelsen vertaald als 'persoon', wat door de Bharatiya's (Indiërs) 'Purusha' werd genoemd. Daarom stamt 'Purusha' en 'Persoon' uit het Romaans.

24 november 1998, uit een toespraak

Wat zou 'aanvankelijk waren zelfs de Romeinen joden' kunnen betekenen? Zeker waren zij, noch als etnische groep, noch vanwege hun godsdienst, joods. Bovendien gaat Sai Baba uit van het Sanskriet woord 'purusha'.
Het is noodzakelijk om op te merken dat: -Sanskriet ouder is dan Latijn, en dat daarom 'purusha' niet afgeleid kan zijn van 'persona'. -Etymologie van 'persona': van het Latijn 'persona' (=masker, en vervolgens karakter); mogelijk ook van het Griekse 'prosopon' (=masker) afstammend van het Etruskische 'phersu'. Het Etruskische 'phersu' staat waarschijnlijk in verband met 'Persephone'. Een interessante afleiding van 'persona', is die van 'per' en 'sonare' (=doorklinken), hetgeen verwijst naar het houten masker in het theater. Hierin was een mond gemaakt om het stemgeluid te versterken.

 

Studie betreffende Sai Baba's beweringen

Informatie afkomstig uit India, website: http://psg.com/-ted/bcskeptics/sbmir/contents.html

 

 

Deze site omvat meer dan honderd pagina's van diepgaande studie van Sai Baba's beweringen door B. Premanand. Inbegrepen zijn verslagen van John Hislop, V. Kanu, Howard Murphet, Mevrouw Radhakrishna, D. Haraldsson, Dr. Sandweiss, Dr. Vaz, Harish Khanna, Dr. Krishna Rau, Dr. Rajagopalan, David Lane. Sai Baba's verklaringen/contra een nauwkeurig woord voor woord verslag en/of historische passages over Winston Churchill, Ramsay Macdonald, Thomas Edison, Einstein, Alexander de Grote, Jezus van Nazareth, het Nieuwe Testament, de datum van Jezus' geboorte, tweevoudige verklaringen over de ster van Bethlehem, de religieuze praktijken van Judea, Jezus' kruisiging, tweevoudige verklaringen van de naam van Judas Iscariot, Indiase klassieke muziek, natuurwetenschappen, de patentwet, enzovoort. Geleerden terzake worden geciteerd en onderzoeksverslagen spreken de gegeven beweringen tegen. Premanand merkt op, dat wat het onderdeel theologie betreft, niet over Sai Baba's goddelijkheid moet worden gedisputeerd, maar over de duidelijkheid waarmee hij deze bewering tracht te staven. Hij voegt eraantoe, dat zij die bekend zijn met de volledige passages waaruit de citaten zijn genomen, het erover eens zijn dat Sai Baba naar de Geschriften verwijst om zijn beweringen te staven. Het punt om deze citaten en de overeenkomstige analyses door deskundigen in te sluiten, is bedoeld om zijn nauwkeurigheid in het lezen en aanhalen van de christelijke bijbel te bestrijden. Niet, zoals hij beweert, kennis uit de eerste hand van de gebeurtenissen die erin staan of de interpretatie van bijbelse passages. Lezers die het eens zijn met de weergave van Sai Baba en het niet eens zijn met de interpretaties van de deskundigen, zullen ongetwijfeld een verklaring hebben, namelijk waarom de passages, waarnaar door Sai Baba wordt verwezen, niet kunnen worden vastgesteld, of waarom vijftig generaties bijbelkenners een andere interpretatie hebben dan Sai Baba van de passages die daarin staan. Het aanbieden van dit materiaal is louter om aan te duiden dat er zulke verschillen van inzicht zijn. Opmerking van de redacteur: Deze studie is onthullend en verhelderend.

 

Reis naar Sai Baba

en mijn persoonlijke ervaring

Informatie afkomstig uit ATHENE/CYPRUS. Zie website: http://www. geocities.com/Athens/Cyprus/4972/eng/sto-e.htm

Dit is een grote uitgebreide site, waarin uitvoerig de onwerkelijke verwachtingen worden verhaald, gevoed door de propagandamachine van Sai Baba en de daarop volgende verwezenlijking van hun onwerkelijkheid, door een 'verstandige en wetenschappelijke' Italiaan, genaamd Paul Holbach. Het is onmogelijk om een beknopt overzicht te geven, maar wel de moeite van het lezen waard. Er is duidelijk en diepgaand over nagedacht. De website van Paul handelt over nog meer speciale onderwerpen, zoals de onnauwkeurigheden van Sai Baba tijdens toespraken, door een diepgaand onderzoek aan te reiken. Opmerking van de redacteur: David heeft met Paul een aantal telefoongesprekken gehad en beschouwt hem als een serieus en helderdenkend onderzoeker, die de façade, die Sai Baba omgeeft, heeft doorbroken.

 

Dr. Bhagavantham en Sathya Sai Baba (ca.1972)

Informatie afkomstig uit India, van Dr. Abraham T. Kovoor

Ik werd uitgenodigd een lezing te houden in het India-Instituut voor Technologie te Guindy. Gedurende een gesprek voorafgaande aan de lezing, vertelde een van de professoren van het Instituut dat de meerderheid van de jongeren, die wis- en natuurkunde en technologie gaan studeren, dat niet doen omdat zij enige wetenschappelijke interesse hebben, maar alleen, omdat zo'n opleiding hen kan helpen aan een lucratieve baan. En de reden waarom zulke uitstekende wetenschappers van India hun studie hebben opgegeven en toegewijden worden van godmensen, is omdat zij hebben ontdekt dat zij meer geld kunnen maken uit heimelijke devotie voor zulke bedriegers, dan om hun studie voort te zetten. De hoofdredacteur van een weekblad met grote oplage schreef mij een brief waarin hij vertelde dat de redactie van zijn weekblad had besloten om een reeks artikelen te publiceren over Sathya Sai Baba - is hij een goddelijke incarnatie, of een charlatan?, en hij wilde dat ik de eerste bijdrage voor de serie zou leveren. Mijn artiklel werd verdeeld over drie oplagen. Daarna werd het gevolgd door twee artikelen van Dr. S. Bhagavantham M.Sc, D.Sc, Ph.D, een voormalig wetenschappelijk raadsman voor de Indiase regering, die mijn verhandeling trachtte te weerleggen. Dr. Bhagavantham begon zijn artikel met te zeggen, dat hij in zijn jeugd een rationalist was, net als ik, maar na getuige te zijn geweest van enkele van de wonderen van Sai Baba, had hij zijn rationalisme de rug toegekeerd. Daarna beschreef hij talrijke wonderen, die door Sai Baba in diverse plaatsen waren verricht. In geen van de beide artikelen werd iemand genoemd die onderzoekingen had gedaan om vast te stelen dat alle wonderen echt waren en geen goocheltrucs. De beide artikelen bleken duidelijk voorbeelden te zijn van hoe onwetenschappelijk zelfs een goede wetenschapper kan worden als hij het slechtoffer wordt van een dweperige neurose of van winstbejag. Van alle wonderverhalen die worden genoemd, was er slechts één dat de moeite waard was om te worden onderzocht. Dat verhaal volgt nu:
Dr. Bhagavantham: De wonderlijke ervaring, enkele jaren geleden, van een wereldberoemde horlogefabrikant in Japan die door India reisde, was ontzagwekkend. Nadat hij de fabricage van de serie Seiko-horloges had voltooid, maakte hij een geavanceerder model en bewaarde dit in zijn safe voor verder testwerk. Reizend door India, bracht hij, uit louter nieuwsgierigheid, een bezoek aan Sai Baba's verblijfplaats. Toen Sai Baba zag dat de Japanner zich tussen de devotees bevond, materialiseerde hij, zomaar uit de lucht, een klein pakje en gaf het aan hem. Toen hij het pakje opende, zag hij tot zijn stomme verbazing hetzelfde horloge dat hij in zijn safe bewaarde. Toen hij het horloge nader bekeek, met het zijden lintje en het etiket met de nieuwe naam en de prijs erop, verdwenen eenvoudigweg alle twijfels over de goddelijke krachten van Sai Baba. Hij viel aan Sai Baba's voeten en aanbad hem. Sindsdien werd hij een vurig toegewijde. Terug in Japan was hij geshockeerd toen hij zag dat het horloge, dat hij in zijn safe had bewaard, er niet meer in zat. Wat zijn persoonlijke secretaris vertelde was nog verbazingwekkender. Deze zei dat een goddelijk uitziende persoon met een grote bos haar op zekere dag het kantoor binnen kwam, de safe opende en met het horloge verdween.
Gelooft Dr. Bhagavantham, als hoog gekwalificeerd wetenschapper, dat een dergelijk verhaal - om de wonderlijke krachten van een mens te bewijzen - dat door welke wetenschapper dan ook wordt opgedist, zal worden geaccepteerd, als het niet wordt geruggensteund door een wetenschappelijk onderzoek en een onfeilbaar bewijs? Daar Dr. Bhagavantham niet van plan was achter de waarheid van de wonderlijke krachten van zijn Godmens te komen, besloot ik dat zelf te doen. Met dit doel voor ogen schreef ik hem de volgende brief:

Colombo-6. 11-09-1973
Geachte Dr. Bhagavantham
Ik heb uw verhaal over een Japanse horlogefabrikant gelezen, die zijn eigen horloge in Japan in een safe bewaarde en dat in India door Sai Baba zomaar uit de lucht werd gematerialiseerd. Mijn wetenschappelijke instelling staat mij niet toe dit fantastische verhaal zonder nader onderzoek als waar aan te nemen. Mijn twijfel wordt nog vergroot door de genoemde verklaring van zijn persoonlijke secretaris. De eerste reactie van een verantwoordelijke secretaris, die een vreemdeling zomaar het kantoor ziet binnenlopen en hem de safe ziet openen, zou zijn, alarm te slaan en de politie te waarschuwen. Daar ik van mening ben dat het zelfs voor een wetenschapper onwetenschappelijk is dit soort verhalen te geloven zonder de juistheid ervan na te gaan, verzoek ik u beleefd mij naam en adres van deze Japanner bekend te maken, zodat ik de waarheid ervan kan verifiëren. Als u verzuimt mij te helpen bij het uitvoeren van dit onderzoek door deze informatie achter te houden, zal ik aan uw oprechtheid en eerlijkheid gaan twijfelen, en alles wat u over Sai Baba hebt gezegd als volslagen leugens, weloverwogen met bijbedoelingen en onvervreemdbare belangen, verwerpen.

Geheel de uwe,
op zoek naar de waarheid,
Abraham T. Kovoor


Toen er na twee maanden van Dr. Bhagavantham nog geen antwoord was, besloot ik de zaak zelf te gaan onderzoeken. De Japanse ambassade in Sri Lanka gaf mij naam en adres van de eigenaar van Seiko, de horlogefabrikant. In mijn brief van 30-10-1973 aan de Heer Shoji Hattori, president van de K. Hattori & Co N.V., de fabrikanten van Seiko horloges, beschreef ik het verhaal van Dr. Bhagavantham over het wonder en verzocht hem mijn volgende vragen te willen beantwoorden:

·        Heeft u of iemand van uw firmanten ooit een bezoek gebracht aan Sai Baba in India?

·        Materialiseerde Sai Baba een horloge uit het niets en schonk dit aan u of aan iemand van uw firmanten?

·        Heeft uw persoonlijke secretaris aan u of aan iemand van uw firmanten verteld dat een vreemdeling de safe opende en wegliep met een horloge?

·        Bent u of iemand van uw firmanten een Sai Babatoegewijde?

Ter wille van de talrijke onschuldige toegewijden aan Godmensen in India, geef ik hieronder het antwoord van de Heer Hattori weer. Dit doe ik met de oprechte hoop, dat zij open oog hebben voor de waarheid, dat deze bedriegers, die rondlopen in het gewaad van heiligen, overal talrijke tussenpersonen hebben, zoals Dr. Bhagavantham, die onder één hoedje spelen om dit enorme bedrog te verspreiden; en daarbij varen zij wel.

SEIKO-JAPAN (gegeven adres) 08-11-1973
Geachte Dr. Kovoor,
Hartelijk dank voor uw brief van 30 oktober. Ik kan uw belangstelling voor het houden van wetenschappelijk onderzoek van paranormale beweringen waarderen, maar ik ben in geen enkel opzicht in staat om met betrekking tot de man die u in uw brief noemde, een zekere meneer Sai Baba, u meerdere gegevens te verschaffen. Noch ik, noch iemand van mijn staf, hebben ooit met deze persoon kennis gemaakt. Ik weet zeker dat deze berichten volkomen ongegrond zijn. Daarom moet ik alle vier uw vragen betreffende dit gebeuren ontkennend beantwoorden.

Met vriendelijke groeten
w.g. Shoji Hattori
President K.Hattori & Co.NV.

Na ontvangst van deze brief schreef ik een brief naar Dr. Bhagavantham, sloot er een fotokopie van de brief van de heer Shoji Hattori bij in, en zei:
Als de Heer Hattori niet de persoon in uw verhaal is, laat u mij dat dan alstublieft weten en verschaf mij de juiste naam en het juiste adres. Niet ontvangst van enig antwoord uwerzijds betreffende deze brief, zal mijn vaste overtuiging bevestigen dat u een agent van Sai Baba bent en propaganda voor hem maakt met een bijbedoeling en een onvervreemdbaar belang.

Geheel de uwe
op zoek naar de waarheid,
Abraham T. Kovoor


Daar ik geen antwoord heb ontvangen, bevestigt dit mijn overtuiging dat Dr. Bhagavantham samenspant met Sai Baba.

 

Correspondentie

Uit: CANADA. Bron: Dale Beyerstein, Universiteit van Brits Columbia, Vancouver, BC Canada.

Onderwerp: In antwoord op een brief aan hem van Dr. Elwndur Haraldsson, Universiteit van IJsland - oktober 1985. (...) Ik ben het zeker met u eens wat betreft het punt waarop u duidt aan het eind van uw boek, dat als er geen overeenstemming bestaat aangaande een gecontroleerd onderzoek naar paranormale krachten, wij een praktisch oordeel moesten vormen overeenkomstig (in bepaalde opzichten gelijk) gerechtelijke uitspraken bij de rechter. Overeenkomstig, maar niet gelijkwaardig, vanwege voor de hand liggende redenen. Op deze gronden schijnt het bewijsmateriaal overstelpend om de beweringen betreffende materialisatie serieus te nemen. Er zijn veel voorbeelden waarin Sai Baba wordt betrapt op zelfverheffing - hij beweert alwetend te zijn, terwijl zijn taalkennis zeer middelmatig is, enzovoort. En hij beweert het niet alleen, maar hij gaat er prat op. Hij spreekt in alle opzichten zo onsamenhangend, dat zijn ontkenning dat hij goochelt niet serieus kan worden genomen. Het zeer duidelijke bewijs - gezien het filmonderzoek - het onnauwkeurige amusante karakter van de beweringen, enzovoort, wijzen zeer bepaald in deze richting. Bovendien moeten de wijd verspreide verhalen betreffende het seksuele gedoe en het bewijs dat er sprake is van betrokken te zijn in de goudhandel - hoewel niet afdoende bewezen - serieus in het totaalbeeld worden opgenomen. Wat betreft de vraag die u stelde: 'Sam Dalal' is een naam die door James Randi werd genoemd. In een telefoongesprek zei Randi, dat Sai Baba een Seikohorloge 'materialiseerde' voor een vertegenwoordiger van een Seikohorloge-maatschappij, die een bezoek aan India bracht. Sam Dalal vroeg, naar ik heb begrepen, het serienummer aan de vertegenwoordiger en kreeg dat. Het nummer werd toen ter controle teruggezonden naar Japan. Het bleek van een horloge te zijn dat in een magazijn lag opgeslagen, niet ver van de plek waar de 'materialisatie' plaats vond. B. Premanand (IRM) zegt dat Kasturi, na het onderzoek, de verwijzing naar Seiko uit zijn boek heeft verwijderd. En zo eindigt dit droevige document. Voor elk verhaal erin vermeld, bestaan er tientallen van gelijke aard. Informatie betreffende elk aspect van de Sai Baba cultus. Honderden pagina's die het bolwerk van leugens, die dit enorme wereldomvattende kaartenhuis stutten, tot de grond toe afbreken.

Het is aan jou het bovenstaande te geloven of niet. Het is jouw keus. Het is nu evenwel een keus die wordt gemaakt vanuit een positie, kennis te hebben vernomen van een toestand die werkelijk bestaat. Je kunt nog steeds jezelf afvragen - maar ..... is hij goddelijk?

 

Een mens wordt niet beoordeeld naar wat hij zegt,

maar naar wat hij doet...

 

Nawoord en naschrift

Als je dit allemaal hebt gelezen, is het mogelijk dat je volkomen verbijsterd bent.
De pijn, die het ontsluieren van welke cultus ook, eerlijke spirituele zoekers raakt, is enorm. Om te ontdekken dat het pad dat je deed scheiden van gezin, vrienden en geliefden, slechts een zinsbegoocheling was .... Te ontdekken dat je misleid en bedrogen bent, dat je vertrouwen stuk is .... Te ontdekken dat beloofde liefde voorwaardelijk is en dat zij, waarvan je dacht dat zij 'familie' waren, je de rug toekeren en roepen 'Judas!'.... Het is een totale vernietiging van eigenwaarde en schijnbaar een vreselijke tijdverspilling. Maar dat is het natuurlijk niet. Eén ding is duidelijk: op deze planeet doen wij allen ervaringen op. En het gevolg van die ervaring - vooral geestelijke ervaring - is wijsheid en verzelfstandiging. Het verlaten van een cultus is als het ervaren van de dood van een geliefde. Het is een rouwproces dat tijd nodig heeft. Tijd om de gevoelens van verwarring, verlies, schuld, desillusie, boosheid en gebrek aan vertrouwen te verwerken. Een poosje voelde ik me zeer boos bij de gedachte dat mijn langdurige liefde voor God de Schepper op deze wijze was uitgebuit. Dat ik als het ware was 'bekeerd', om te gaan langs een pad waar ik bewust niet naar had gevraagd; een pad dat mij verleidde om al mijn kracht te geven aan een bedrieglijke meester. Maar dit gevoel duurde niet lang. Weldra kon ik aanvaarden dat de gehele ervaring er een was waarvoor ik had gekozen, en dat mijn verdriet en mijn angst een onderdeel waren van die ervaring. Mijn negatieve gevoelens werden op tijd vervangen door een gevoel van vrijheid en de vreugde om terug te keren naar de reële wereld. Het godsgeschenk dat ik door al het bovengenoemde mocht ontvangen, was het diepe besef dat voor mij het 'tijdperk van de goeroe' volstrekt was afgelopen. Daar ik niet langer mijn vertrouwen wil stellen in uiterlijke leraren, volg ik nu eindelijk de boodschap die alle ware spirituele meesters in alle tijdsgewrichten hebben doorgegeven - op zoek naar binnen, naar het koninkrijk der hemelen. Tot besluit kan ik je uit onze eigen ervaringen zeggen, dat de pijn waaronder je lijdt, zal overgaan. Er i s leven na Sai Baba; en als je op je eigen kracht verder gaat, zul je worden verrijkt en de weg vinden die nu weer is verlicht. Is dat niet prachtig? Ik wens jullie allen een voorspoedige reis, tijdens welke jullie individualiteit tot haar volle recht zal kunnen komen.

Faye Bailey

Naschrift

Swami 'manifesteerde' een 'heilige lingam' voor mij en vertelde mij: 'Zijn kracht is, wat tijd en ruimte betreft, grenzeloos'. Ook het water waarin hij wordt bewaard, zal de grote geneeskracht overnemen. Een hele tijd deelde ik in groot vertrouwen het 'lingamwater' met mensen over de hele wereld. Ik heb evenwel, wat mijzelf betreft, nooit enig positief resultaat ervaren. En dit geldt ook voor anderen. In tegendeel! Het merendeel der reacties luidde, dat in feite het water snel troebel werd. De persoonlijke bedoeling, dat men genezing zou ervaren bij hen die dit 'illusiewater' zouden drinken, was niet voldoende om het meer te doen zijn dan doodgewoon water.
Na deze Bevindingen ben ik gestopt met het verzenden van lingamwater. En de lingam zelf heb ik naar India teruggestuurd.

Faye

 

Elke ervaring is een uitdrukking in je leven

 

·        David en Faye Bailey

·        P.O.Box 35, Conwy

·        LL 32 8 ZN, North Wales UK

·        Tel: 0044-1492-660-477

·        Fax: 0044-1492-660-488