Mijn Proces

 

Inleiding door Alexandra Nagel

'Mijn Proces' is begin november 2000 geschreven door Elena A. Hartgering (60), psychotherapeute en bevoegd advocate in Connecticut, VS. Ze is getrouwd en moeder van drie kinderen, grootmoeder van drie kleinkinderen. Toen ze voor de eerste maal vernam dat de Avatar die zichzelf als zodanig had uitgeroepen, een bedrieger en een pedofiel was, raakte ze zeer gedeprimeerd en het schrijven van 'Mijn Proces' hielp haar te beseffen dat de Sai-beweging een sekte was. Ook wilde ze vrienden, familie en andere Sai-devotees uitleggen waarom ze voelde dat het noodzakelijk was de Sai organisatie de rug toe te keren. Ze hoopt dat voor het delen van gedachten eenieder van ons zijn eigen gevoel van te zijn bedrogen, kan verwerken.
Ze vindt het belangrijk dat vroegere Sai-devotees hun spirituele reis vervolgen. Want volgens haar is in dit universum een God die al onze gebeden hoort en die ons uit de duisternis naar het Licht leidt.

Vertaling: Klaas en Jenny Knol

Juli j.l. las ik de ‘Findings’ van Faye en David Bailey. Daaruit blijkt dat Sai Baba een bedrieger, een charlatan, en nog erger, een pedofiel is. Sedertdien heb ik het meeste Internetmateriaal op twee verschillende websites gelezen, alsmede veel verklaringen van slachtoffers, een tijdschriftartikel in Nexus (een Australische uitgave) en het lange artikel in de Daily Telegraph (een van de kranten met het grootste aantal verspreide exemplaren in het Verenigd Koninkrijk) op 20 oktober 2000. Twintig jaar ben ik devotee van Sathya Sai Baba geweest, maar heb me sindsdien uit alle Sai-activiteiten en organisaties teruggetrokken.

Ik ben erkend advocaat van beroep. In mijn praktijk werk ik met slachtoffers van seksueel misbruik en incest. Ik herkende onmiddellijk de samenhang in de verhalen die door jongemannen van over de gehele wereld werden verteld. Zij vertelden hoe zij door deze man, die zich uitgaf als God, werden geslachtofferd. Of het slachtoffer nu uit Australië of Duitsland, Zweden, de VS, Denemarken of Nederland kwam, allen beschreven op dezelfde wijze het seksuele wangedrag van Sathya Sai Baba. Ook jonge mannen uit mijn leefomgeving zeiden dat zij op ongepaste wijze door Baba werden betast, of reisgenoten kenden die hetzelfde hadden meegemaakt. Dit is een grote schending van vertrouwen, vooral wanneer men het verschil in macht in ogenschouw neemt tussen een zogenaamde avatar (incarnatie van God) en een jongeling, die denkt dat deze man God is en daarom één en al goedheid en almacht is. Niet alleen hun lichamen werden misbruikt, maar ook hun geest en hun ziel werd geweld aangedaan.

Het is voor beide seksen moeilijk om toe te geven dat zij slachtoffer van aanranding zijn. Het is bijzonder moeilijk voor jongen mannen en jongens, om zich kwetsbaar op te stellen. Zij die ermee naar voren zijn gekomen, tonen heel veel moed, door bereid te zijn om over het onbeschrijfelijke te spreken. Wanneer het gaat over seksueel misbruik van kinderen, heb ik ontdekt, dat zij die zijn misbruikt en het dan weer herroepen, dit doen uit angst voor represailles. Of erger nog, om door hun familie onder dwang te worden gezet. Verkrachting is zo shockerend, dat dikwijls ontkenning de enige mogelijke verdediging is. Wat is het verschrikkelijk voor jonge mensen om slachtoffer te zijn van zo’n afschuwelijke misdaad en dan niet te worden geloofd door hun eigen ouders, die hen moeten beschermen. Ontkenning door ouders, in dit geval de noodzaak voor ouders om voor zichzelf te zorgen, in plaats van voor hun kinderen, dupeert de kinderen nog meer; erger nog, het pleit de dader vrij. Deze jongens winnen er niets bij door hun verhalen voor een internationaal forum te vertellen, behalve misschien het herstel van hun persoonlijke kracht en integriteit, hun zelfrespect en de wetenschap dat hun bereidheid de pedofiel aan de kaak stelt en dat misschien wordt voorkomen, dat andere jongens een dergelijke schande ondergaan.

Als erkend therapeut ben ik gevolmachtigd rapporten over verondersteld kindermisbruik te schrijven, zoals ook dokters, verpleegsters, leraren, psychologen, maatschappelijk werkers, onderwijsspecialisten, geestelijken, enzovoort. Toen ik achter de waarheid van Sai Baba’s pedofilie was gekomen, stelde ik mijzelf de volgende vragen:

a. Kan ik mijn verering en blinde trouw aan een goeroe in India, die aan de ene kant beweert God te zijn en aan de andere kant door slachtoffers uit de hele wereld in het openbaar wordt beschuldigd van pedofilie, nog rechtvaardigen?

b. Hoe kan ik de pogingen van de Sai Organisatie, om deze beschuldigingen steevast te ontkennen, rechtvaardigen, als ik volgens de wet verplicht ben deze te melden?

Mijn reis naar Baba begon heel vroeg in mijn leven. Als kind vond ik God niet in het christelijk geloof van mijn familie. Men sprak wel over God, maar zijn geest was afwezig. Tegen de tijd dat ik 18 was, had ik drie verschillende sekten afgewerkt. Volkomen gedesillusioneerd, vond ik dat ik atheïst was en 20 jaar lang waren religie, spiritualiteit en God taboe voor mij. Toen ik achter in de 30 was (het was toen 1978), volgde ik een cursus filosofie in het plaatselijke gemeenschapshuis en mijn leraar, een voormalig Jezuïet, bracht mij in contact met de leer van Sai Baba. Hij was een eerlijk, ontwikkeld en wijs mens. Als hij geloofde dat Baba een goddelijke incarnatie was, wilde ik wel eens een kijkje gaan nemen. Ik las en geloofde de getuigenverklaringen van Howard Murphet, een Australische schrijver; van Dr. Jack Hislop, voorzitter van de Amerikaanse Sai organisatie; Phyllis Krystel, een psychotherapeut; Dr. Samuel Sandweiss, een psychiater; Dr. Kasturi, Baba’s officiële tolk, en vele anderen. Volgens mij waren zij zeer geloofwaardige mensen. Ik vertrouwde op wat zij zeiden. Ik hoefde niet weer aanhanger te worden van een nieuwe godsdienst en geld speelde geen rol. Ik juichte zijn ‘Grenzen aan wensen’ –programma en het programma ‘Opvoeding in Menselijke Waarden’ toe, wanneer dat zou worden gerealiseerd.

Sai Baba gedraagt zich als een God. Ik maakte drie reizen naar India: in 1985, 1995 en 1996. We hadden gepland om in januari 2001 weer te gaan. Ik was door hem gehypnotiseerd en geloofde dat hij geen kwaad kon doen. Hij was, welbeschouwd, een incarnatie van God.

Ik schreef een boek over Baba, compleet zeven hoofdstukken, en over mijn spirituele reis ten opzichte van de psycho-spirituele therapie. Mijn echtgenoot en ik waren werkzaam in commissies die de Sathya Sai School in West-Hartford, CT en het Sathya Sai zomerkamp in Woodstock, CT. organiseerden. Ik ben ook organisatrice van workshops geweest in regionale retraitehuizen en heb in onze buurt talrijke meditatiebijeenkomsten gehouden. Wij beiden zijn verscheidene malen lid van het plaatselijk Sai Centrum geweest. Voordat ik aftrad in juli 2000, was ik vicepresident.

Dr. Goldstein en andere functionarissen in de organisatie verzwijgen opzettelijk informatie en vallen ex-devotees die tegen Sai Baba hebben getuigd, lastig. Zo is er bijvoorbeeld een brief van een vrouw uit Californië, die naar alle voorzitters van de centra werd gezonden. In ons centrum werd deze brief achtergehouden door de voorzitter en de leider van de godsdienstoefeningen, omdat de regio-voorzitter hun dat had geboden. In de Verenigde Staten zijn vrijheid van meningsuiting en toegang tot informatie rechten die onder bescherming van de wet staan. Deze stof kan niet worden achtergehouden. Uiteindelijk zullen de mensen, net als wij, tot de ontdekking komen wat er aan de hand is en voelen zich dan dubbel bedrogen; ten eerste door Sai en ten tweede door de organisatie en onze mede-devotees. Sai-devotees voelen zich beledigd dat de organisatie een sekte wordt genoemd, maar dit zijn overduidelijk praktijken van een sekte.

Vanaf het moment dat we voor de eerste keer de informatie op het Internet zagen, hebben we met drie verschillende deskundigen op het gebied van geestelijke gezondheid gesproken. In drie aparte gesprekken herkenden zij de praktijken van een sekte, geestelijke onderdrukking en hersenspoelingen. Deze waarheden konden wij niet langer ontkennen.

Het is verontrustend, dat noch Sai Baba zelf, noch de functionarissen die de organisatie leiden, de beschuldigingen onder ogen willen zien. Indien hij en de organisatie niets te verbergen hebben, zouden de beschuldigingen direct kunnen worden besproken, in plaats van het ophalen van verhalen over de wonderen en de goddelijkheid van Sai, en dan zou men vol vertrouwen over iemands eigen ervaring kunnen spreken. Als men zelfstandig gaat denken, verliezen deze verhalen hun uitwerking. Alle verhalen over wonderen zijn nu verdacht geworden en worden thans door steeds meer mensen in twijfel getrokken. Tenslotte is verzwijgen de slechtste tactiek, omdat het op z’n minst duidt op iets dat wordt verborgen en op z'n ergst wordt het gezien als een schuldbekentenis.

Zeggen dat Sai dit van te voren voorspelde – spoedig zullen vele devotees afvallen – doet niets ter zake. Deze voorspelling komt voort uit wat hij weet van de informatie van het Internet, die wijd en zijd wordt verspreid. Het schijnt een nietszeggende poging te zijn om z’n gezicht te redden. Instructies om niet op het Internet te kijken, wekt onder de meeste mensen steeds meer nieuwsgierigheid. Uiteindelijk werkt deze tactiek niet, behalve voor hen die niet zelfstandig kunnen of willen denken. Inderdaad moeten de berichten op het Internet zorgvuldig worden bekeken, maar het Internet is hier niet het probleem. Het probleem is het gedrag van Sai Baba. Niemand ontkent meer dat hij de mannelijke geslachtsdelen aanraakt. De kennis hieromtrent is zo wijd verspreid, dat het niet kan worden ontkend zonder dat de organisatie haar geloofwaardigheid verliest. De mensen misleiden zichzelf door te beweren dat hij God is; dat hij geen seksuele bedoelingen heeft of jongens nodig heeft om wat dat betreft af te reageren of dat het een therapeutische aanraking is, zoals dokters het bedoelen. Hoe is het mogelijk dat een nuchter denkend mens zoiets kan geloven? Het is zeer duidelijk dat de jongens, die met hun treurige verhalen te voorschijn zijn gekomen, dergelijke verklaringen niet accepteren. En wij dan? Zoals één psycholoog tegen ons zei: ‘Er bestaat geen enkele reden om geslachtsdelen aan te raken, behalve als het nodig is voor een medisch onderzoek of als er sprake is van een ritueel, zoals besnijdenis. Het is onterend, vernederend en een overtreding van de onschendbaarheid en privacy van iemands lichaam. Het aanraken van de genitaliën heeft slechts één bedoeling, namelijk seks. Als Sai Baba inderdaad God is, hoeft hij de geslachtsdelen niet aan te raken, zoals hij dat al tientallen jaren doet.

Het veelvuldige getuigenis van jongens en jongemannen deed mij Sai Baba de rug toekeren. Er is van samenzwering geen sprake, zoals sommigen hebben beweerd. De mensen zijn afkomstig uit diverse landen. Mijn besluit werd kracht bijgezet door het zich schuldig maken aan schijnmaterialisaties (die ik pas op een videotape heb gezien), het misbruik van geld, en zelfs van moord. De beschuldigingen zouden zorgvuldig in de Sai centra moeten worden onderzocht; niet in een sfeer van een bepaalde druk of verduisterd door blinde devotie. Het is ook interessant om te weten dat er jaren achtereen geen videotapes in de Sai Baba boekhandel (Tustin, Californië) zijn verkocht. Komt dat, doordat videotapes duidelijk Sai Baba’s gegoochel bij het maken van vibhuti (heilige as) laten zien?

God is Waarheid en Licht. Uiteindelijk wordt de duisternis verdreven en zal de Waarheid iedereen bekend zijn. Eén ding weet ik zeker: het kwaad van seksueel misbruik van kinderen bloeit in het geheim, wordt ontkend en heimelijk bedreven door hooggeplaatsten, in samenwerking met de kinderverkrachter. Zij zijn dikwijls familie van elkaar en willen elke schande vermijden. Velen zijn schuldig, niet alleen Sai Baba. Wie zal zich uitspreken over dit kwaad? Wie spreekt er voor de kinderen? Heeft iemand ooit aan de jongens die werden betast en/of aangerand, gevraagd of het met hen in orde was? Zijn zij genezen of is hun seksualiteit getemperd?

Persoonlijk heeft Baba mij geen onrecht aangedaan. Mijn studie over God en de kosmologie ging steeds dieper en mijn spiritualiteit groeide voortdurend. Nu ik echter achter de waarheid ben gekomen, kan ik noch het scheppen van deze leringen, noch mijn spirituele groei toeschrijven aan Baba. Als men bidt met een zuiver hart, dan antwoordt God. Baba is geen God, maar er is een God in dit universum die onze gebeden beantwoordt. Wat Baba verkondigt, is de eeuwige wijsheid, die wij vinden in de Veda’s, de Upanishads, de Bijbel, de Koran en andere heilige geschriften. Hij heeft ons doen geloven dat aanhalingen uit de Bhagavad Gita, van Gandhi, Boeddha, Jezus, Narada en vele andere wijzen en heiligen van India van hem afkomstig zijn. Ik weet niet of Baba iets heeft voortgebracht. De leringen zijn goed. Ongelukkigerwijs is de leraar door zijn voorbeeld ons niet voorgegaan en heeft hij niet geleefd in overeenstemming met de menselijke waarden die hij predikte. Nu zijn daden voor zichzelf spreken, kan ik niet langer naar zijn woorden luisteren.

Zelfs op de eerste dag dat ik ontdekte dat de door mij gekozen goddelijke vorm een bedrieger en een crimineel was, overschaduwde een enorm gevoel van opluchting mijn verdriet. Nu begrijp ik waarom. Ik ben blij, omdat ik vanuit de duisternis in het licht ben gekomen.

Van onwaarheid, leid ons naar Waarheid; van duisternis, leid ons naar Licht. Ik ben blij, omdat ik de God van het universum heb gevonden die in onze harten woont. Ik ben zo blij om weer vrij te zijn. Ik spreek de bede uit dat wij allen spoedig mogen ontdekken, dat de verblijfplaats van de hoogste vrede net zo dichtbij ons is als het kloppen van onze eigen harten.

 

Elena A. Hartgering

jehart9@yahoo.com